اثر فعالیت ورزشی هوازی بر کنترل قند بیماران دیابتی نوع 2

اثر فعالت ورزشی بر بهبود کنترل قندی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در مطالعات پیشین تأیید شده است. با وجود این تفاوت های درون گروهی در این زمینه وجود دارد. این تفاوت ها ممکن است به دلیل گوناگونی ژنتیکی باشد، با وجود این عملکرد سلول های بتای پانکراس و شرایط افزایش قند خون نیز می توانند در این زمینه دخیل باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی تغییرات کنترل قند بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 پس از 12 تا 16 هفته تمرین ورزشی هوازی بود. نتایج این مطالعه در JAMA Intern Med به چاپ رسید.
بدین منظور در این مطالعه 105 بیمار مبتلا به عدم تحمل به گلوکز یا دیابت نوع 2 ارزیابی شدند. قبل شروع پژوهش شرکت کنندگان رضایت نامه پر کردند. قبل و پس از 12 تا 16 هفته تمرین هوازی؛ ترکیب بدن، آمادگی هوازی ( حداکثر اکسیژن مصرفی [VO2max]) و  شاخص کنترل قندی ( هموگلوبین A1c [HbA1c]) قند ناشتا و مقادیر تست تحمل گلوکز دهانی [ OGTT] در 105 آزمودنی در دامنه سن 61 سال تعیین شد. شاخص توده بدنی آزمودنی ها در حدود 33 بود. ارتباط بین مقادیر پیش از مداخله متغیرها و تغییرات حاصل از مداخله تمرینات ورزشی هوازی در مغیرها توسط رگرسیون پیوسته و غیرپیوسته بررسی شد.
یافته های حاصل از تجزیه و تحلیل های آماری داده های مطالعه نشان داد که تغییرات وزن (kg [5/0] 6/4-)، چربی کل بدن ([%3/0] %9/1-)، حداکثر اکسیژن مصرفی (l/min [03/0] 23/0+)، قند ناشتای پلاسما (mmol/l [08/0] 35/0-) و تست 2 ساعته تحمل گلوکز (mmol/l [2/0] 8/0-) به طور معناداری پس از تمرینات ورزشی هوازی بهبود یافته بود. مقادیر قند ناشتای پلاسمای پیش از تمرین بر اثر کنترل قندی ناشی از فعالیت ورزشی اثری نداشت. با وجود این، بین مقادیر قند 2 ساعته پیش از تمرین با تغییرات ناشی از تمرینات ورزشی بر مقادیر قند 2 ساعته پس از تمرین ارتباط معناداری را نشان داد.
محقین بر اساس یافته های حاصل از مطالعه نتیجه گیری کردند که فعالیت ورزشی هوازی می تواند موجب بهبود کنترل قندی بیماران مبتلا به دیابت نوع  2 شود و این اثر به مقادیر قندی پیش ازتمرین بستگی دارد. آن ها تأکید کردند که برای حصول نتیجه مطلوب تر، بهتر است شدت تمرینات ورزشی در حد متوسط در نظر گرفته شود.
نکته عملی: تمرینات ورزشی هوازی می تواند به عنوان یک راهبرد درمانی غیر دارویی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 به ویژه بیماران با کنترل قندی ضعیف در نظر گرفته شود.

منبع: JAMA Intern Med. 2013;173(19):1834-183