بررسی‌های جدید نشان می‌دهد که هدف از درمان دیابت نوع 2 باید حفظ هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1C) بین 7 تا 8 درصد باشد. زیرا دارو درمانی به منظور رساندن A1C به 7 یا کمتر از آن نسبت به زمانی که این شاخص زیر 8 باشد تاثیری در کاهش مرگ و میر و کاهش عوارض ماکروواسکولار مانند حمله قلبی و سکته مغزی ندارد. A1C میانگین قند خون طی 3-2 ماه گذشته است. A1C بالاتر از 6/5 نشان دهنده ابتلا به دیابت می‌باشد.
علت آن که در برخی دستورالعمل‌ها توصیه می‌شود قند خون بیماران مبتلا به دیابت از 7 و یا 6/5 درصد کمتر باشد کاهش احتمال عوارض میکروواسکولار (آسیب کلیه، چشم و اعصاب) است. با این حال، شواهد در مورد این امر متناقض بوده و تنها بر میزان پروتئین اضافی موجود در ادرار موثر است.
محققان توصیه می‌کنند اگر در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 میزان A1C به کمتر از 6/5 رسیده است پزشک میزان دوز دارو را کاهش دهد، اگر بیمار بیش از یک دارو مصرف می‌کند یکی را حذف نماید و یا درمان دارویی را قطع کند. نتایج حاصل از مطالعات نشان می‌دهد که وضعیت سلامت با کاهش A1C به کمتر از 6/5 بهبود نمی‌یابد. کاهش دوز و یا تعداد داروها برای بیماری که همیشه A1C کمتر از 6/5 دارد از عوارض ناخواسته داروها و تحمیل هزینه بالا به بیمار جلوگیری می‌کند. کاهش داروها در این بیماران خطر مرگ، حمله قلبی، سکته مغزی، نارسایی کلیوی، قطع عضو، مشکلات بینایی و نوروپاتی را افزایش نخواهد داد.
همچنین توصیه می‌شود در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 که به علت سن بالا (حداقل 80 سال) یا ابتلا به بیماری‌های مزمن (مانند زوال عقل، سرطان و نارسایی احتقانی قلب) امید به زندگی کمتر از 10 سال است هدف از درمان به جای کاهش A1C کنترل علائم مرتبط با قند خون بالا باشد.
به طور کلی، توصیه می‌شود پزشکان میزان قند خون مناسب را در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 با توجه به خطرات و فواید دارو درمانی، ترجیحات بیمار، سلامت کلی بیمار و امید به زندگی وی به طور فردی مشخص کنند. اگر کنترل قند خون با تغییر سبک زندگی امکان‌پذیر است، بهتر است این بیماران با رژیم غذایی مناسب، ورزش و کاهش وزن درمان شوند.
منبع:
Amir Qaseem et al. Annals of Internal Medicine 2018.
