روش های تشخیصی:
تشخیص سارکوئیدوز مشکل است چون این بیماری در مراحل اولیه علائم و نشانه های کمی دارد. زمانی که علائم بروز کند، علائم بر اساس ارگان درگیر شده متفاوت بوده و ممکن است علائمی مشابه سایر اختلالات داشته باشد.
احتمالاً پزشک با معاینات بالینی مثل بررسی دقیق خراش های پوستی شروع می کند. همچنین ضربان قلب و صداهای ریه را گوش کرده و گره های لنفاوی را از نظر تورم بررسی می کند. احتمالاً پزشک عکس های قبلی از قفسه سینه را چک کرده تا علائمی از سارکوئیدوز اولیه که ممکن است نادیده گرفته شده باشد، را بررسی کند. تست های تشخیصی می تواند به رد کردن سایر اختلالات و تعیین سیستم های درگیر شده توسط سارکوئیدوز کمک کند.
ممکن است پزشک روش های تشخیصی ذیل را پیشنهاد کند:
• اشعه ایکس. برای بررسی شواهدی از آسیب های ریوی یا بزرگ شدن گره های لنفاوی در قفسه سینه پیشنهاد می شود. در برخی افراد پس از عکس برداری با اشعه ایکس، بیماری های دیگری تشخیص داده می شود.
• سی تی اسکن. اگر بیماری عوارضی داده باشد، توصیه می شود.
• MRI یا PET. اگر سارکوئیدوز بر قلب یا سیستم عصبی اثر گذاشته باشد، پیشنهاد می شود.
• آزمایشات خون. برای ارزیابی سلامت عمومی بدن و نحوه عملکرد کبد و کلیه ها.
• تست های عملکردی ریه. برای اندازه گیری حجم ریوی و نحوه تبادل اکسیژن بین خون و ریه ها
• معاینات چشمی. برای بررسی مشکلات بینایی که می تواند ناشی از سازکوئیدوز باشد.
بیوپسی
ممکن است پزشک نمونه کوچکی از بافت بدن که تحت تأثیر سارکوئیدوز قرار گرفته است را برای بررسی گرانولوما بردارد که به آن بیوپسی می گویند. بیوپسی می تواند به راحتی از پوست یا از غشاهای خارجی چشم انجام شود. بافت برداشته شده برای بررسی به آزمایشگاه فرستاده می شود.
بیوپسی از ریه یا گره های لنفاوی می تواند از طریق برونکوسکوپی انجام شود که در آن یک لوله باریک و منعطف دارای دوربین وارد گلو می شود.
روش های درمانی:
درمانی برای سارکوئیدوز وجود ندارد. در صورتی که بیمار علائم و نشانه های بیماری را نداشته باشد، ممکن است نیازی به درمان نباشد. سارکوئیدوز معمولاً خود به خود از بین می رود. اما بایستی فرد بطور منظم پیگیری شده و عکس قفسه سینه، معاینات چشمی و سایر مراقبت ها را انجام دهد.
جراحی
اگر سارکوئیدوز آسیب شدیدی به ریه یا کبد وارد کند، پیوند عضو می تواند مد نظر قرار گیرد.
روش های تشخیصی و درمانی