علائم و نشانه های دیابت نوع 1 در بچه ها معمولا به سرعت در طی چند هفته گسترش می یابند،، علائم  زیر را کنترل نمایید:

•    افزایش تشنگی و ادرار مداوم: از آن جا که قند اضافی در جریان خون بچه شما جمع می شود، مایعات از بافت ها بیرون کشیده می شوند واین موضوع باعث تشنگی کودکتان می شود و در نتیجه بچه ها بیش از حد آب می نوشند و ادرار می کنند (بیشتر از حد معمول).

•    گرسنگی مفرط: بدون انسولین کافی برای حرکت دادن قند در داخل سلولهای  کودک، اعضا و ماهیچه های او از انرژی خالی می شود.این امر باعث گرسنگی شدید می شود.

•    از دست دادن وزن: علیرغم غذا خوردن بیش از حد برای تسکین گرسنگی، ممکن است وزن فرزندتان کاهش یابد و برخی مواقع این اتفاق به سرعت می افتد. بدون ذخایر قندی کافی در بدن  بافت های ماهیچه ای و ذخایر چربی بدن  تحلیل می روند. اغلب  اولین نشانه برای تشخیص ابتلا به این بیماری، از دست دادن وزن بدن  است.

•     خستگی: اگر سلولهای فرزندتان  از قند تهی شوند، ممکن است کودک خسته و بی حال گردد.

•    تحریک پذیری  یا رفتار غیرعادی: بچه های مبتلا به دیابت نوع 1 که بیماری آنها تشخیص داده نشده است ممکن است دمدمی  مزاج یا تحریک پذیر به نظر آیند.

•    تاری دید: اگر قند خون فرزندتان  خیلی بالا باشد، ممکن است مایع لنزهای چشم های کودک  خارج شود و این امر ممکن است بر قدرت بینایی و توانایی وی برای تمرکز اثر گذارد.

•    عفونت تخمیری: عفونت مخمری دستگاه تناسلی ممکن است اولین نشانه تشخیص دیابت نوع 1 در دختران باشد. در نوزادان و بچه های کوچک  نیز ممکن است اولین نشانه از دیابت های نوع 1 عفونت تخمیری باشد که باعث  التهابات شدید و یا جوش های  قرمز در محل بستن کهنه بچه می شود که خیلی بدتر از التهابات قرمز معمولی است. همچنین در بچه های کوچک و شیرخواران، سستی (بیحالی)، کم آبی و درد شکمی ممکن  نشانه های دیابت نوع 1 باشند.

• خستگی (Fatigue)‎
• کاهش وزن غیرقابل توضیح (Unexplained weight loss)‎

علل دقیق دیابت نوع 1 ناشناخته اند. دانشمندان مشاهده نموده اند که سیستم ایمنی بدن اکثر مردم مبتلا به دیابت نوع 1 (که معمولاً با باکتری ها و ویروس های مضر می جنگد) اشتباها سلول های تولید کننده انسولین یعنی سلولهای جزیره ای (islet) در پانکرانس را خراب می کند. ژنتیک ممکن است نقش مهمی را در این فرایند بازی کند، و قرار گرفتن  در معرض ویروس های خاص ممکن است محرک و تشدید کننده بیماری باشد.  
 

انسولین عامل  اصلی ورود قندها به داخل سلول است:

بنابر دلایل مذکور، سلولهای جزیره ای پانکراس به طور ناگهانی خراب می شوند و بچه های شما یا اصلاً انسولین تولید نمی کنند یا مقدار بسیار کمی خواهند داشت. هورمون انسولین به طور طبیعی کمک می کند که گلوکز برای فراهم کردن انرژی برای ماهیچه ها و بافت ها  وارد سلولها ی بدن شود. انسولین از پانکراس می آید غده ای که درست پشت معده واقع شده است. وقتی که همه چیز روال طبیعی و سالم داشته باشد پانکرانس انسولین را در جریان خون ترشح می کند. هورمون انسولین نقشی کلیدی را در ورود گلوکز به سلولهای بدن بازی می کند و انسولین مقدار قند جریان خون را کاهش می دهد و آن را به داخل سلول ها منتقل می کند.

کبد به عنوان ذخیره گلوکز و مرکز تولید کننده گلوکز بدن عمل می کند. وقتی که سطح انسولین بدن پایین باشد (برای مثال مواقعی که غذا نخورده اید) کبد گلیکوژن ذخیره شده را رها می کند که سپس  گلیکوژن برای نگه داری سطح قند خون شما در یک محدوده  نرمال، به گلوکز تبدیل می شود.
 

سطح پرخطر قند در جریان خون:

در دیابت های نوع 1 مواردی که در پاراگراف قبلی توضیح داده شد اتفاق نمی افتد زیرا هیچ انسولینی برای ورود گلوکز به داخل سلولها وجود ندارد. بنابراین در نهایت قند در جریان خون کودکتان افزایش می یابد، و این  موضوع می تواند تهدیدی برای زندگی و سلامت فرزندتان محسوب گردد.

دلایل دیابت نوع 1 از دلایل دیابت نوع 2 متفاوت هستند. در دیابت نوع 2 سلولهای جزیره ای همچنان در حال انجام دادن وظایف خود هستند، اما بدن به انسولین مقاومت پیدا می کند یا پانکرانس انسولین کافی تولید نمی کند. ولی در دیابت نوع 1 انسولین در بدن فرد موجود نیست و نیازمند تزریق و دریافت انسولین می باشد.
 

عوامل خطر شناخته شده زیادی برای دیابت نوع 1 وجود ندارند، گرچه محققان در تلاش هستند میزان اهمیت احتمالی برخی عوامل خطر شناخته شده را مطالعه نمایند. این عوامل خطر عبارتند از:

•    تاریخچه خانوادگی: هر فردی که والدین و یا خواهر و برادرش به دیابت نوع 1 مبتلا بوده باشند خطر ابتلا به این بیماری در وی کمی افزایش می یابد.

•    ژنتیک: برخی ژنهای خاص در افزایش شانس ابتلا به دیابت های نوع 1 موثر هستند. در بعضی موارد (معمولاً آزمایش های بالینی ) ممکن است از تست ژنتیک استفاده شود برای تعیین کردن اینکه آیا کودکی که سابقه خانوادگی دیابت های نوع 1 را دارد مستعد ابتلا به این بیماری هست و یا خیر.

•   در معرض ویروس بودن: ویروس Epstein-Barr ،coxsackievirus،mumps یا cytomegalovirus ممکن  باعث شروع تخریب اتوایمیون (بیماری خودایمنی) سلولهای جزیره ای پانکراس شود یا ممکن است ویروس مستقیما به سلولهای جزیره ای  حمله کند.

•    سطوح پایین ویتامینD: تحقیقات نشان می دهند که ویتامینD دارای نقش پیش گیری کننده گی برای ابتلا به دیابت نوع 1 می باشد. هرچند دریافت زود هنگام شیر گاو در شیرخوار (به عنوان منبع رایجی از ویتامینD) با افزایش خطر  دیابت نوع 1 مرتبط است.

•    دیگر عوامل رژیمی: اسید های چرب امگا 3 می توانند برخی محافظت ها راعلیه دیابت های نوع 1 ایجاد کنند، در مقابل آن نوشیدن آبی که حاوی نیترات  باشد می تواند خطر بیماری  را افزایش دهد. به علاوه، زمان افزودن غلات به رژیم غذایی نوزاد ممکن باعث بر میزان خطر ابتلا به دیابت های نوع 1 در آنها موثر باشد. یک آزمایش تجربی نشان داد که سنین  بین 3 و 7 ماهگی  زمان مطلوبی برای آشنا کردن کودک با غلات است. دیگر عوامل خطر  احتمالی شامل کم بودن سن مادر (کمتر از 25 سال)، فشارخون بالای مادر در طول بارداری و نیز عفونت تنفسی یا یرقان در نوزاد  که درست بعد از تولد اتفاق می افتد.

دیابت های نوع 1 می توانند تقریبا  هر عضو اصلی در بدن بچه شما را تحت تاثیر قرار می دهد. شامل قلب، رگهای خونی، اعصاب، چشم ها و کلیه ها. خبر خوب برای شما آنست که حفظ  سطح قند خون کودکتان  نزدیک به حد نرمال در بیشتر مواقع می تواند به تدریج خطر این عوارض را کاهش دهد.

عوارض طولانی مدت دیابت های نوع 1 به تدریج گسترش می یابند. سرانجام اگر سطح قند خون به خوبی کنترل نشود عوارض دیابت ممکن است ناتوان کننده و یا حتی تهدیدی برای زندگی باشد:

•    بیماری های مجاری خونی و قلبی: دیابت به تدریج خطر افزایش احتمال ابتلا به مشکلات قلبی- عروقی را در فرزندتان افزایش می دهند. بیماریهایی نظیر: بیماری شریان قلبی با درد سینه (آنژین)، حمله قلبی، سکته قلبی، انقباض شریان ها (آترواسکلروز) و فشارخون بالا، عقب ماندن در زندگی.

•    آسیب عصبی (نوروپاتی): افزایش قند می تواند به دیواره های رگهای کوچک (مویرگ ها) که اعصاب کودک شما را تغذیه می کنند آسیب برساند مخصوصاً در پاها. این امر می تواند باعث حس خارش یا سوزش، بی حسی شود  به این صورت که بی حسی و یا سوزش  ممکن است از نوک انگشت پا یا دست شروع شود و به تدریج بالا برود. در صورتی که این بیماری درمان نشود ممکن است فرزندتان احساسش را نسبت به اعضای متاثر شده ی بدنش در این رابطه از دست دهد.

•    آسیب کلیوی (نفروپاتی): کلیه ها شامل میلیون ها خوشه های رگهای خونی کوچک هستند که مواد زائد را از خون فرزندتان فیلتر می کنند. دیابت ممکن است به این سیستم فیلتر پیچیده آسیب برساند. آسیب شدید می تواند منجر به خرابی کلیه یا مرحله آخر بیماری کلیوی (مرحله ای برگشت ناپذیر) گردد که درمان آن نیازمند دیالیز یا پیوند کلیه است.

•    آسیب چشمی: دیابت ممکن است به رگهای خونی شبکیه آسیب برساند (رتینوپاتی دیابتی). رتینوپاتی دیابتی حتی ممکن است باعث کوری بشود. دیابت همچنین می تواند منجر به کاتاراکت (آب مروارید) و خطر بزرگ تر یعنی کوری تدریجی شود. در دوران بزرگسالی دیابت دلیل عمده بسیاری از کوری ها است.

•    آسیب پاها: آسیب عصبی در پاها یا جریان خون ناچیز به پاها خطر ابتلا به عوارض جدی مختلفی در پاها را افزایش می دهد. اگر بیماری درمان نشود زخم ها و تاول های ایجاد شده می توانند باعث ایجاد عفونت های جدی شوند.

•    عوارض پوستی: دیابت ممکن است باعث شود که کودک نسبت به مشکلات پوستی مستعد تر گردد، که این موارد شامل عفونت های باکتریایی، عفونت های قارچی و خارش است.

•    پوکی استخوان: دیابت ممکن است منجر به کاهش چگالی مواد معدنی استخوان به کمتر از حد نرمال گردد، به طوری که خطر ابتلا به پوکی استخوان در کودک کم سن را مشابه یک فرد  بزرگسال افزایش می دهد.
 

احتمالاً پزشک خانوادگی یا پزشک متخصص اطفال تشخیص اولیه دیابت را خواهند داد و ممکن است که کودک تان را مستقیماً به بیمارستان ارجاع دهند. کارکنان بیمارستان سطح قند خون کودک را به حد نرمال می رسانند. در آنجا شما و کودکتان نکاتی را در ارتباط با دریافت انسولین، شمارش کربوهیدرات و ... را یاد خواهید گرفت. اگر شرایط فرزندتان مساعد باشد، ممکن است آموزش دیابت در شرایط غیربستری هم انجام شود.

پس از اینکه کودکتان از بیمارستان مرخص شود احتمالاً تحت کنترل پزشکی متخصصی که در بی نظمی های متابولیکی در کودکان تخصص و تبحر دارد قرار خواهد گرفت (متخصص غدد داخلی کودکان). همچنین از دیگر افراد دخیل در امر مراقبت و کنترل دیابت فرزندتان عبارتند از: متخصص تغذیه، آموزش دهنده مخصوص دیابت، و پزشکی که در مراقبت چشم تخصص دارد (متخصص چشم).

به خاطر اینکه جلسه ویزیت با پزشک  ممکن است خلاصه و کوتاه مدت باشد و آنجاکه مسائل زیادی برای صحبت وجود دارند پس فکر خوبی است که برای هر قرار ملاقاتی که با گروه مراقبت از سلامت کودکتان دارید، از قبل آماده باشید. در اینجا بعضی اطلاعات برای کسب آمادگی برای قرار ملاقات و آنچه که باید از پزشک انتظار داشته باشید به شرح زیر ارائه می گردند.
 

اقداماتی که شما باید انجام دهید
•    هر نگرانی که شما در ارتباط با بهبود سلامتی فرزندتان دارید که ترجیح می دهید آنها را با پزشک معالج نیز در میان بگذارید را  بنویسید.
•    از عضوی از اعضا خانواده یا یک دوست بخواهید که به شما ملحق بشود، البته اگر امکانش هست. مدیریت صحیح دیابت، نیازمند آن است که شما اطلاعات زیادی را به خاطر بسپارید و می تواند بعضی مواقع مشکل باشد که تمام اطلاعات مطرح شده در جلسه ویزیت را به خوبی متوجه شوید و به خطر بسپارید و به یا آورید. اگر کسی شما را همراهی کند ممکن است  چیزی که شما از دست داده اید یا فراموش کرده اید را به یاد شما بیاورد.
•    دفترچه یادداشت و خودکاری یا مدادی برای نوشتن اطلاعات مهم همراه خود داشته باشید،
•    سوالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید را بنویسید.

سوالاتی که می توانید از پزشک بپرسید

زمانی که برای صحبت با پزشک دراختیار شما قرار می گیرد محدود است، بنابراین لیستی از سوالاتی که می توانند در جهت کسب آمادگی به شما کمک کنند را از قبل تدارک ببینید. نگرانی هاتون را از مهم ترین تا کم اهمیت ترین بر طبق زمانی که دارید لیست کنید. بعضی از نگرانی هاتون ممکن است به وسیله رژیم شناس یا یک پرستار حاذق در امر دیابت مشخص گردد. از دکترتان در خواست کنید که اگر لازم است شما را به خدمات درمانی دیگر نیز ارجاع دهد. برخی از دیگر مسائلی که ممکن است مایل باشید پزشک متخصص یا متخصص تغذیه و یا دیگر مسئولین حاذق در امر دیابت برای شما مشخص کنند عبارتند از:

•     تناوب و زمان پایش قند خون
•     چگونگی انسولین درمانی: انواعی از انسولینی که استفاده می شود، زمان تزریق و مقدار آن
•    مدیریت انسولین: استفاده از تزریق انسولین یا پمپ آن
•     قند خون پایین: چگونه تشخیص و درمان آن
•     قند خون بالا: چگونه تشخیص و درمان آن
•    کتونها: آزمایشات و معالجات
•    تغذیه: انواع غذاها و اثراتشان بر قند خون
•    شمارش کربوهیدراتها
•    ورزش: تطبیق انسولین و دریافت غذایی برای فعالیت ورزشی
•    کنار آمدن با دیابت در مدرسه، کمپ تابستانی و در موقعیت های خاص  مانند شب خوابیدن بیرون از منزل (مانند خانه یک دوست)
•    مدیریت استفاده از خدمات درمانی: چند وقت یک بار باید دکتر و دیگر متخصصان مراقبت از دیابت را ملاقات نمود.

علاوه بر سوالاتی که آماده کرده اید، هر زمانی که چیزی را متوجه نشدید در پرسیدن سوالتان تردید نکنید.

آنچه باید از پزشک انتظار داشت
     پزشک احتمالاً سوالهایی را از شما می پرسد. پس برای پاسخ دادن به آنها از قبل آماده باشید چرا که از قبل آماده بودن باعث می شود زمان کمتری هدر رود و وقت بیشتری برای صحبت کردن در زمینه های مورد نظرتان داشته باشید. دکترتان ممکن  است سوالاتی به شرح زیر را از شما بپرسد:

•    تا چه حد کنترل دیابت فرزندتان برای شما راحت است؟
•    آیا فرزندتان دچار دوره های افت قند خون می گردد؟
•    الگوی  معمول رژیم غذایی روزانه اش چگونه است؟
•    آیا فرزندتان ورزش می کند؟ اگر بله. هر چند وقت یکبار؟
•    روزانه به طور متوسط چه مقدار انسولین مصرف می کنید؟

اگر شما متوجه هر یک از علائم و نشانه های دیابت نوع 1 (مانند افزایش تشنگی و تکرر ادرار، گرسنگی بی نهایت، کاهش وزن، تاری دید یا خستگی) می شوید با پزشک مشاوره  کنید.

اگر قند خون بچه شما به خوبی کنترل نمی شود و یا اگر در برخی موقعیت های خاص مطمئن نیستید که باید چه اقدامی را انجام داد هرگز در تماس گرفتن با دکتر معالج یا دیگر افراد حاذق در این امر  برای دریافت نصیحت و راهنمایی مردد  نباشید.
 

روش های تشخیصی:

اگر دکتر به وجود دیابت در فرزندتان  مشکوک شده است، انجام آزمایشی را توصیه خواهد کرد. آزمایش اولیه ای که برای تشخیص دیابت در بچه ها استفاده می شود عبارت است از:

•     تست تصادفی قند خون: در این تست در یک زمان تصادفی و پیش بینی نشده یک نمونه خون از شما  گرفته خواهد شد. مقادیر قند خون به صورت میلی گرم در دسی لیتر (mg/dL) یا میلی مول در لیتر (mmol/L) بیان می شوند. بدون در نظر گرفتن آخرین زمانی که فرزندتان غذا خورده است اگر سطح قند خون او اتفاقی  مساوی و یا بیش از mg/dL 200 یا mmol/L 11.1 باشد بنا بر مبتلا بودن وی به دیابت تعبیر می شود. 

اگر نتایج تست قند خون تصادفی، ابتلا به دیابت را در فرزندتان  نشان ندهند  ولی دکتر با توجه به علایمی که در کودکتان مشاهده می کند  بازهم به دیابت مشکوک باشد، انجام آزمایش های دیگری به شرح زیر را تجویز  خواهد نمود:

•    آزمایش هموگلوبین  گلیکوزیله (A1C): این تست خونی نشانگر میانگین قند خون در طی 3-2 ماه گذشته است. این تست برای اندازه گیری درصد قند خون چسبیده به هموگلوبین به کار می رود (هموگلوبین پروتئینی است که مسئول حمل اکسیژن را برای گلبول های قرمز خون است). در سطوح بالاتر قند خون احتمال اتصال قند به هموگلوبین بیشتر می گردد. اگر سطح A1C در 2 تست جداگانه معادل و یا بیشتر از 6.5 درصد باشد نشانگر بیماری دیابت است. اگر نتیجه در محدوده بین 6 و 6.5 درصد باشد  به عنوان مرحله پر دیابت (پیش دیابت) تعبیر می شود (پردیابت به معنای مرحله قبل از دیابت و وضعیتی است که خطر ابتلا به دیابت در آن بالا می باشد).

•     آزمایش قند خون ناشتا: تست دیگری که ممکن دکتر تجویز نماید آزمایش گلوکز خون ناشتا است. اگر سطح قند خون ناشتای فرزندتان در 2 تست جداگانه  معادل و یا بیشتر از mg/dL 126 یا mmol/L 7 باشد، به عنوان دیابت در فرزندتان تشخیص داده می شود.

•     سایر تست ها: اگر در فرزندتان دیابت تشخیص داده شد، دکترتان انجام آزمایشهای خونی را برای بررسی اتو آنتی بادی هایی که در دیابت نوع 1 رایج هستند تجویز خواهد نمود که این کار به دکترتان در تشخیص دقیق بین دیابت نوع 1 و 2 کمک  می کند. همچنین حضور کتونها در ادرار کودک (تولیداتی  ناشی از تجزیه چربی ها در بدن) احتمال ابتلا به دیابت نوع 1 را بیشتر از نوع 2 تقویت می نماید.
 

بعد از تشخیص بیماری دیابت نوع 1

وقتی که  دیابت نوع 1 در فرزندتان تشخیص داده شد. او می بایست مرتباً به پزشک معالجش مراجعه کند و تحت نظر وی باشد تا از مدیریت خوب بیماری در کودک اطمینان حاصل شود.  

در طول این ملاقاتها، دکتر همچنین سطوح A1C کودکتان را چک خواهد کرد. ممکن است سطوح مطلوب هموگلوبین A1C برای فرزندتان بسته به سن او و برخی عوامل دیگر متفاوت باشد، اما انجمن دیابت آمریکا عموماً پیشنهاد می کند که بهتر است برای تمام کودکان سطوح A1C حداکثر 7.5 درصد باشد.
 

روش های درمانی:

درمان دیابت نوع 1 شامل رعایت یکسری دستورالعمل ها برای تمام عمر می باشد، (از جمله: پایش منظم قند خون، مصرف دوز مناسب انسولین، تغذیه سالم و ورزش مرتب) برای کودکان بیمار هم استثنایی وجود ندارد و باید تمام موارد مذکور رعایت گردند و به موازات اینکه کودک  بزرگ می شود و دستخوش تغییرات می گردد الگوی درمان بیماری اش هم به تدریج تغییر خواهد کرد. در طول گذشت سالها، ممکن است فرزندتان نیازمند ایجاد تغییرات در دوزهای مصرف انواع انسولین و یا الگوی غذایی و یا داروهای مصرفی اش گردد.

اگر مدیریت دیابت بچه تان شما را  سردرگم کرده است، آن را در یک زمان مشخص در یک روز قرار دهید. بعضی از روزها شما قند خون بچه تان را به صورت کامل و دقیق مدیریت خواهید کرد و برخی  روزهای دیگر ممکن است  اینگونه به نظرتان برسد که هیچ چیز به خوبی کار نمی کند .فراموش نکنید که شما در درمان فرزندتان تنها نیستید بلکه در ارتباطی نزدیک با گروه درمانی  فرزندتان (اعم از پزشک، آموزش دهنده دیابت و رژیم شناس) تا جایی که امکان دارد برای حفظ  سطح قند خون وی نزدیک به حد نرمال، همکاری خواهید داشت.

پایش قند خون

بسته به روش درمانی و نوع انسولینی که کودک شما بدان نیاز دارد ممکن است نیاز باشد که حداقل روزی 3 مرتبه (و به احتمال زیاد برای دفعات بیشتر) قند خون فرزندتان را بررسی و ثبت نمایید. این امر نیازمند نمونه گیری مکرر از انگشت کودک (سوراخ کردن نوک انگشت دست) می باشد. در هر حال این روش نیاز به انجام نمونه گیری های مکرر از انگشت فرزندتان دارد ولی همچنین روش های سنجش دیگری نیز هستند که از نواحی دیگر بدن نیز نمونه گیری می نمایند. پایش مداوم قند خون تنها راه برای کسب اطمینان از حفظ سطح قند خون کودکتان در محدوده مطلوب می باشد که این محدوده مطلوب ممکن است به موازات رشد و تکامل فرزندتان دستخوش تغییراتی گردد. پزشک معالج می تواند در جهت دانستن سطح قند مطلوب برای فرزندتان شما را یاری رساند. پزشک معالج ممکن است از شما بخواهد که گزارشاتی از سطوح قند خون را ثبت کرده و نگه دارید و یا ممکن است خودش  اطلاعات را از دستگاه اندازه گیری قند خون دانلود کند.

پایش قند خون مداوم (CGM)

جدیدترین راه برای سنجش سطوح قند خون است و ممکن است مفید ترین راه برای مردمی که دچار افت قند خون ناگهانی می گردند باشد. CGM دستگاهی است با استفاده از فرو بردن یک سوزن نازک در زیر پوست به بدن متصل می گردد و سطح قند خون را هر چند دقیقه یک بار چک می کند. CGM هنوز به اندازه وسایل استاندارد پایش قند خون مورد توجه واقع نشده است بنابراین به عنوان روشی جایگزین برای ارزیابی قند خون محسوب نمی گردد، اما به عنوان یک ابزار اضافه و تکمیلی  مورد توجه واقع شده است.

• آزمایش A1C (هموگلوبین گلیکوزیله) (A1C test (HbA1C))‎

هر کس که  به دیابت نوع 1 مبتلا گردد برای ادامه زندگی اش نیازمند درمان با انسولین است. به دلیل اینکه آنزیم های معده با انسولین خورده شده از دهان تداخل دارند پس دریافت انسولین از طریق دهان گزینه مناسبی برای کاهش قند خون نیست و می بایست برای دریافت انسولین از روش تزریق بهره گرفت.

انواعی از انسولین هایی که در دسترس هستند عبارتند از:
•    انسولین سریع اثر: مانند انسولین lispro (Humalog) و انسولین آسپارت (NovoLog)، انسولین های سریع اثر در 10-5 دقیقه شروع به کار می کنند و فعالیت شان در 30 تا 90 دقیقه بعد به اوج می رسد.

•    انسولین رگولار: مانند انسولین human و انواع دیگر (Humulin R, NovolinR). 30 دقیقه بعد از تزریق  شروع به کار می کنند و اثرشان معمولاً 90-60 دقیقه بعد به اوج می رسند.

•    انسولین طولانی اثر: مانند انسولین گلارژین (Lantus) هیچ نقطه اوجی ندارد و می تواند پوششی را به مدت طولانی 24 ساعت فراهم کند.

•    انسولین متوسط اثر: مانند انسولین NPH که 2 تا 4 ساعت بعد از دریافت شروع به کار می کند و در 4 تا 12 ساعت به اوج می رسد. انسولین NPH از نظر اثر بخشی شبیه به انسولین با عملکرد طولانی کار می کند،اما احتمال بیشتری دارد که بتواند باعث کاهش قند خون شود. استفاده از انسولین NPH امکان انعطاف پذیری کمتری را هم در زمان غذا خوردن و همچنین در موردکربوهیدراتی که بچه شما می تواند بخورد دارد.

بسته به سن و نیازهای فرزندتان، ممکن است پزشک مخلوطی از انواع انسولین ها را برای استفاده در طی شبانه روز تجویز کند.

• انسولین گلارژین (Insulin Glargin)‎
• انسولین ان پی اچ (Insulin Isophane (NPH))‎