آنژین با کاهش جریان خون به عضله قلب ایجاد می شود. هنگامی که عضلات قلب اکسیژن کافی دریافت نکنند، بیماری ایسکمی ایجاد می شود. شایع ترین علت کاهش جریان خون به عضله قلب، بیماری عروق کرونر (CAD) است. در آترواسکلروز شریانهای قلب توسط رسوب های چربی بنام پلاک، تنگ می شوند.
ممکن است تعجب کنید که چرا شما با توجه به تنگی عروق قلب توسط چربیها به آنژین مبتلا نشده اید؟ پاسخ این است که در زمان استراحت نیاز به اکسیژن کم است و عضله قلب شما ممکن است قادر به کاهش مقدار جریان خون بدون تحریک علائم آنژین باشد ولی زمانیکه نیاز به اکسیژن بالا می رود، مانند زمانی که ورزش می کنید، ممکن است آنژین رخ دهد.
آنژین پایدار: آنژین پایدار معمولاًٌ با فعالیت فیزیکی ایجاد می شود. در زمان بالا رفتن از پله ها، ورزش و یا پیاده روی، قلب نیازمند خون بیشتری است اما به دست آوردن خون کافی زمانی که شریان ها تنگ هستند برای عضله بسیار دشوار است. علاوه بر فعالیت بدنی، عوامل دیگر مانند استرس، هوای سرد، مصرف غذای سنگین و سیگار کشیدن نیز می تواند سبب آنژین پایدار شود.
آنژین ناپایدار: اگر رسوب چربی (پلاک) در رگ های خونی پاره و یا باعث ایجاد لخته شود، به سرعت می تواند سبب تنگی سرخرگ و در نتیجه کاهش جریان خون گردد. آنژین صدری ناپایدار همچنین می تواند توسط لخته های خون که عروق خونی قلب را بلوک و یا تا حدی مسدود کردند ایجاد شود. آنژین صدری ناپایدار با استراحت یا داروهای معمول برطرف نمی شود و اگر روند جریان خون بهبود نیابد عضله قلب از اکسیژن محروم شده و سبب حمله قلبی می شود. آنژین ناپایدار خطرناک بوده و نیاز به درمان اورژانسی دارد.
آنژین پرینزمتال: این نوع آنژین توسط اسپاسم در عروق کرونر ایجاد می شود که در آن شریان به طور موقت باریک شده و جریان خون به قلب کاهش یافته و سبب درد قفسه سینه می شود.
