نوروپاتی دیابتی به 4 دسته اصلی تقسیم می شود، که ممکن است شما تنها یکی از آنها را داشته باشید یا انواع مختلفی از آن را بروز دهید. بیشتر آنها به تدریج پیشرفت می کنند و ممکن است شما متوجه مشکلات نشوید تا اینکه آسیب اساسی اتفاق بیفتد.

علائم و نشانه های نوروپاتی دیابتیک طبق نوع نوروپاتی و اینکه چه اعصابی تحت تاثیر قرار گرفته اند، متنوع اند.

نوروپاتی محیطی

نوروپاتی محیطی معمول ترین فرم نوروپاتی دیابتیک است. ابتدا پاها و ساق هایتان درگیر می شوند و در دست ها و بازوهایتان پیشروی می کنند. علائم و نشانه های محتمل نوروپاتی دیابتی شامل موارد زیر می شود:

• بی حسی یا کاهش توانایی در حس کردن درد یا تغییرات دما، مخصوصاً در پاها و انگشتان پا
• حس خارش یا سوزش
• درد سوزنی و تیز که ممکن است در شب بدتر شود.
• احساس درد هنگام راه رفتن
• حساسیت شدید به تماس های خیلی سطحی برای بعضی از افراد، حتی وزن یک ورقه کاغذ نیز ممکن است دردناک باشد.
• ضعف عضلانی و اختلال در راه رفتن
• مشکلات جدی پاها، مثل زخم، عفونت، بد شکلی و درد استخوان و مفاصل

نوروپاتی دستگاه عصبی خودمختار (اتونوم)

دستگاه عصبی اتونوم قلب، مثانه، شش ها، معده، روده ها، اندام تناسلی و چشم ها را درگیر می کند.دیابت می تواند اعصاب هر یک از نواحی ذکر شده را تحت تاثیر قرار دهد و عوارض زیر را بوجود بیاورد:

• عدم آگاهی از افت قند خون (هیپوگلایسمی بدون آگاهی)
• مشکلات مثانه، اعم از عفونت های مکرر مجاری ادراری یا بی اختیاری ادرار
• یبوست، اسهال غیرقابل کنترل یا ترکیبی از هر دو
• تخلیه آهسته معده (گاستروپارازی)، که می تواند منجر شود به احساس تهوع، استفراغ و از دست دادن اشتها
• اختلال بلع
• اختلال نعوظ در مردان
• خشکی واژن و دیگر مشکلات جنسی در زنان
• افزایش یا کاهش تعریق
• ناتوانی بدن تان در تنظیم فشار خون و ضربان قلب، که می تواند منجر به افت ناگهانی فشار خون هنگام برخاستن از حالت نشسته یا دراز کشیده شود (افت فشارخون ارتواستاتیک) و شما احساس سرگیجه یا حتی بیهوشی کنید.
• مشکلات تنظیم دمای بدن
• مشکلات چشمی در سازگاری از روشنایی به تاریکی
• افزایش ضربان قلب هنگام استراحت

برعکس تاثیر گذاشتن بر انتهای اعصاب، مثل نوروپاتی محیطی، این نوروپاتی اعصاب ران، مفصل ران و کپل را تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین به دیگر نام هایی از قبیل آمیوتروپی دیابتی، نوروپاتی فمورال (اسخوان ران) یا نوروپاتی ابتدایی نیز خوانده می شود. که این شرایط بیشتر در دیابتی های نوع 2 و سالمندان شایع است.

نشانه ها معمولاً فقط یک سمت بدن را درگیر می کنند، درحالیکه در بعضی موارد ممکن است به دیگر سمت بدن نیز سرایت کند. در بیشتر افراد به مرور زمان این امر اندکی بهبود می یابد، درحالیکه ممکن است بعضی از علائم قبل از خوب شدن دوباره عود کنند. این شرایط معمولاً با فاکتورهای زیر شناخته می شود:

• درد شدید و ناگهانی در ران، مفصل ران و کپل
• ضعف و تحلیل احتمالی عضله ران
• مشکل در برخاستن از حالت نشسته
• ادم شکمی، اگر شکم نیز درگیر شده باشد
• وزن کم کردن

مونو نوروپاتی

مونونوروپاتی شامل آسیب یک عصب خاص می باشد. این عصب می تواند در صورت، تنه یا پا باشد. مونونوروپاتی که نوروپاتی مرکزی نیز خوانده می شود، معمولاً بصورت ناگهانی رخ میدهد. در سالمندان نیز شایع تر است. اگرچه مونو نوروپاتی می تواند درد شدید را سبب شود، ولی معمولاً مشکلات طولانی مدت به همراه ندارد.

علائم بستگی به عصب درگیر شده دارند و می تواند شامل موارد زیر شوند:

• اختلال در متمرکز شدن به چیزی با چشم ها، دوبینی یا درد پشت یک چشم
• فلجی در یک طرف صورت
• درد در پا یا ساق پا
• در در جلوی ران تان
• درد قفسه ی سینه یا شکم

گاهی اوقات نوروپاتی وقتی رخ می دهد که عصب تحت تاثیر قرار گرفته است. سندرم تونل کارپال (مچ) معمول ترین نوع نوروپاتی ناشی از افسردگی در افراد دیابتیک است. علائم و نشانه های سندرم تونل کارپال:

• بی حسی یا احساس خارش و سوزش در انگشتان یا دست، بخصوص در انگشت شست، نشانه، وسط و انگشت انگشتری
• احساس ضعف در دست تان و افتادن اشیاء از آنها

• پا درد (Foot pain)‎

آسیب به اعصاب و رگ های خونی:

مواجه طولانی مدت با قند خون بالا می تواند به فیبرهای عصبی حساس صدمه بزند و منجر به نوروپاتی دیابتی شود. روند این رویداد کاملاً واضح نیست ولی ترکیبی از عوامل در آن دخیل هستند، از جمله مجموعه تعاملات بین اعصاب و عروق خونی. قند خون بالا، با توانایی فیبرهای عصبی در سیگنال دهی تداخل ایجاد می کند. همچنین باعث تضعیف دیواره عروق نازک (کاپیلاری ها) می شود که مسئول تامین اکسیژن و مواد مغذی برای اعصاب هستند.

عوامل دیگری که ممکن است در نوروپاتی دیابتی شرکت داشته باشند:

• التهاب اعصاب بدلیل یک پاسخ خودایمنی. این شرایط وقتی بوجود می آید که سیستم ایمنی به اشتباه به یک قسمت از بدن تان به عنوان یک عضو بیگانه حمله  می کند.
• عوامل ژنتیکی غیرمرتبط با دیابت که بعضی از افراد را به آسیب عصبی مستعد می کند.
• استعمال سیگار و الکل، که باعث آسیب هر دوی اعصاب و عروق خونی می شود و بطور چشمگیری خطر عفونت را افزایش میدهد.

هر کسی که دیابت دارد می تواند مبتلا به نوروپاتی نیز شود، ولی این فاکتورها شما را مستعد تر به آسیب عصبی می کند:

• کنترل ضعیف قند خون. که بزرگترین عامل خطر برای هر عارضه ای از دیابت و آسیب عصبی می باشد. ثابت نگه داشتن قند خون تان در محدوده هدف، بهترین راه برای محافظت از اعصاب و رگ های خونی تان است.

• مدت زمانی که مبتلا به دیابت هستید. اگر به مدت طولانی دیابت دارید، خطر ابتلاء به نوروپاتی دیابتی افزایش می یابد، مخصوصاً اگر قند خون تان به درستی کنترل نمی شود. نوروپاتی محیطی در افرادی که حداقل 25 سال دیابت دارند شایع است.

• بیماری کلیوی. دیابت می تواند باعث آسیب به کلیه شده و ممکن است منجر به افزایش سموم در خون و صدمه رسیدن به اعصاب شود.

• سیگار کشیدن. سیگار کشیدن باعث باریک و سفت شدن شریان ها و کاهش جریان خون به پاهایتان می شود. که این رویداد باعث کند شدن بهبود زخم ها و آسیب به سلامت اعصاب محیطی می شود.

نوروپاتی دیابتی می تواند عوارض جدی را بوجود بیاورد، اعم از:

• از دست دادن عضو. چون آسیب عصبی باعث از دست دادن حس در پاها می شود، بریدگی یا زخم ها ممکن است تشخیص داده نشوند، در نهایت به عفونت یا زخم شدید تبدیل شوند- شرایطی که پوست و بافت نرم از بین می روند. ریسک عفونت بالاست چون دیابت باعث کاهش جریان خون به پاهایتان می شود.

عفونت هایی که به استخوان نیز پخش می شوند و باعث مرگ بافت می شود (گانگرین) ممکن است غیرقابل درمان باشد و نیاز به قطع انگشت پا و یا حتی کل قسمت تحتانی پا پیدا کند.

• مفصل شارکو. زمانی رخ می دهد که یک مفصل، معمولاً در پا، بدلیل آسیب عصبی تحلیل رود. این حالت با از دست دادن حس، تورم، بی ثباتی و گاهی بدشکلی در خود مفصل تشخیص داده می شود.

• عفونت های مجاری ادراری و بی اختیاری ادرار. آسیب به اعصابی که مثانه را کنترل می کنند، می توانند از تخلیه کامل آن جلوگیری کنند. این اعصاب به باکتریها اجازه میدهد تا در مثانه و کلیه ها چند برابر شده و منجر به عفونت مجاری ادراری شوند. آسیب عصبی نیز ممکن است باعث بی اختیاری در ادرار کردن و همچنین عدم کنترل ماهیچه ها دخیل در این فرایند، شود.

• هیپوگلایسمی بدون آگاهی. معمولاً وقتی قند خون تان خیلی پایین می افتد، علائمی از قبیل لرزش، تعریق و تپش قلب را حس می کنید.که این نشانه ها به شما آگاهی میدهند تا برای افزایش سریع قند خون تان اقدام کنید. نوروپاتی دستگاه عصبی خودکار می تواند باعث تداخل توانایی شما در درک کردن این علائم شده که خیلی جدی است- هایپو گلایسمی درمان نشده می تواند کشنده باشد.

• فشارخون پایین. آسیب به اعصابی که گردش خون را کنترل می کند می تواند باعث عدم توانایی در تنظیم کردن فشارخون شود، که این می تواند منجر به افت شدید فشار در حالتی که سریعاً برمی خیزد، شود (فشارخون پایین اورتوستاتیک) و حس سرگیجه و ضعف پیدا کنید.

• مشکلات گوارشی. آسیب به اعصاب سیستم گوارشی می تواند مشکلات عدیده ای را سبب شود از جمله یبوست یا اسهال شدید، تهوع، استفراغ، آروغ زدن و از دست دادن اشتها. یکی از مشکلات جدی آن، گاستروپارازی است، حالتی که معده به کندی تخلیه می شود یا اصلاً تخلیه نمی شود. که می تواند باعث تداخل در هضم، منجر به تهوع و استفراغ شود و سطح قند خون و تغذیه را شدیداً تحت تاثیر قرار دهد.

• اختلال عملکرد جنسی. نوروپاتی اوتونوم معمولاً به اعصاب ارگان های جنسی نیز آسیب می رساند که منجر به اختلال عملکرد در اندام تناسلی مردان و زنان می شود.

• افزایش یا کاهش تعریق. وقتی که غدد تعریق به درستی کار نکنند، بدن شما قادر به تنظیم درجه حرارت بطور صحیح نمی باشد. کاهش و یا عدم تعریق می تواند کشنده باشد. نوروپاتی اوتونوم همچنین می تواند باعث تعریق بیش از حد خصوصاً در شب شود.

• انزوای اجتماعی. درد، ناتوانی و خجالت بدلیل آسیب عصبی می تواند مردم را (خصوصاً در افراد بزرگسال) از استقلال شان دور کند و آنها را منزوی و افسرده تر بنماید.

اگر شروع به نشان دادن علائم و عوارض دیابت کرده اید، نیاز است که به یک متخصص غدد مراجعه کنید. ممکن است نیاز باشد که به یک پزشک متخصص در درمان اختلالات سیستم عصبی (نورولوژیست) نیز ارجاع داده شوید. در این جا اطلاعاتی برای کمک به شما در جهت ملاقات پزشک تان و انتظارانتان از وی ارائه شده است.

چه کاری می توانید انجام دهید

• از محدودیت های قب از ملاقات اولیه آگاه باشید. وقتی از پزشک تان وقت می گیرید، درباره ی اینکه آیا در ابتدا کاری باید انجان دهید مثل محدود کردن رژیم تان، سوال کنید.
• هر علائمی را که تجربه کرده اید یادداشت کنید، حتی نشانه های غیرمرتبط را.
• تمام اطلاعات شخصی مهم تان را یادداشت کنید، اعم از استرس های عمده تان یا تغییرات اخیر زندگی تان زندگی تان
• لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که دریافت می کنید، تهیه نمایید.
• آخرین سطح قند خون تان را یادداشت کنید (اگر آن را در خانه چک می کنید.)
• از یکی از اقوام یا دوستانتان بخواهید که همراه شما بیاید. چون به خاطر سپردن تمامی توصیه های پزشک تان ممکن است سخت باشد. کسی که شما را همراهی می کند ممکن است چیزهایی را که شما فراموش کرده اید، به یاد بیاورید.
• سوال هایتان از پزشک را نیز یادداشت کنید.

سوالاتی که می توانید ازپزشک بپرسید

• آیا دیابت دلیل بیشتر این علائم است؟
• آیا به تستی برای تایید دلیل علائمم نیاز دارم؟ آیا قبل این آزمایش ها شرایط خاصی را باید رعایت کنم؟
• آیا این شرایط موقت یا دائمی است؟
• اگر قند خونم را کنترل کنم، این علائم از بین می روند؟
• چه درمان هایی را توصیه می کنید؟
• چه عوارض جانبی از این درمان ها محتمل است؟
• من بیماری های دیگری نیز دارم. چگونه می توانم این ها را با یکدیگر به بهترین نحو مدیریت کنم؟
• آیا بروشور یا سایتی هست که من بتوانم از آنها استفاده کنم
• آیا نیاز به مراجعه به پزشک دیگری مثل متخصص دیابت یا تغذیه دارم؟

چه انتظاری از پزشک باید داشته باشید

دکتر از شما سوال هایی نیز می پرسد، از قبیل:

• کنترل قند خون تان چگونه است؟
• از کی شروع به نشان دادن علائم کردید؟
• آیا علائم دائم یا مقطعی بودند؟
• شدت علائم تان چقدر است؟
• آیا چیزی علائم تان را تشدید می کند
•  در صورت وجود، چه چیزهایی علائم تان را وخیم تر می کنند؟
• چه چیزی در مدیریت دیابت برایتان سخت بوده است؟
• چه چیزی می تواند کمک به مدیریت بهتر دیابت تان کند؟

درصورت مواجه با هر یک از شرایط زیر به دنبال مراقبت های پزشکی بروید:

• بریدگی یا زخم روی پایتان که خوب نمی شود، عفونت کرده یا در حال وخیم تر شدن است.
• سوزش، خارش، ضعف یا درد در دست یا پاهایتان که باعث اختلال در کارهای روزمره یا خواب تان شود.
• گیجی
• تغییر در هضم، ادرار یا عملکردهای جنسی تان

این علائم همیشه شاخص آسیب عصبی نیستند، ولی ممکن است از وجود مشکلات دیگری که نیاز به مراقبت پزشکی دارند، خبر دهند. در هر یک از این شرایط، تشخیص و درمان زودهنگام، بهترین شرایط را برای کنترل علائم و جلوگیری از شدید ترین مشکلات، بوجود می آورند.

حتی خراش های کوچک روی پایتان اگر خوب نشود، می تواند به زخم های جدی تبدیل شوند. در بیشتر شرایط حاد، زخم های درمان نشده پاها می تواند قانقاریا شود (حالتی که باعث از بین رفتن بافت می شود) و به جراحی یا حتی قطع پایتان نیاز پیدا می کند. درمان زود هنگام می تواند از وقوع این اتفاقات جلوگیری کند.

روش های تشخیصی:

نوروپاتی دیابتی معمولاً بر اساس علائم، تاریخچه ی پزشکی و تست بالینی تان تشخیص داده می شود. در حین تست، پزشک تان ممکن است قدرت و کشش عضلات، رفلکس های تاندون ها، حساسیت نسبت به لمس، دما و لرزش بدن تان را نیز چک کند.

سایر تست ها:

• تست رشته ای. حساسیت نسبت به تماس رشته ی پلاستیکی نرم به نام مونوفیلامنت سنجیده می شود. اگر شما نتوانید تماس فیلامنت ها را با پایتان حس کنید، بدین معنی است که در آن اعصاب، توانایی حس کردن را از دست داده اید.

• بررسی انتقال عصبی. این تست اندازه می گیرد که با چه سرعتی سیگنال های الکتریکی در دست ها و پاهایتان انتقال می یابند. معمولاً این روش برای تشخیص سندرم تونل کارپال استفاده می شود.

• الکترومیوگرافی (EMG): معمولاً در کنار روش قبلی، برای اندازه گیری میزان تحریک پذیری عضله ها انجام می شود.

• تست کردن کمّی حسی. این تست غیرتهاجمی برای ارزیابی چگونگی پاسخ اعصاب تان به لرزش یا تغییرات دمایی استفاده می شود.

• تست سیستم اوتونوم. اگر شما علائم نوروپاتی اوتونوم را دارید، ممکن است پزشک تان تست هایی برای ارزیابی فشار خون تان در شرایط مختلف و توانایی تان در تعریق را انجام دهد.

انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند که تمام افراد دیابتیک حداقل سالی یک بار به متخصص پا (پودیاتریست) برای ویزیت مرجعه نمایند. به علاوه پاهایشان را مرتب نسبت به وجود هر زخم، ترک پوست، پینه، تاول و وضع غیر عادی مفصل و استخوان چک نمایند.

نوروپاتی دیابتی درمان مشخصی ندارد. درمان های موجود تمرکز دارند بر:

• کاهش روند پیشرفت بیماری
• کاهش درد
• کنترل عوارض و بهبود عملکرد

کاهش روند پیشرفت بیماری

ثابت نگه داشتن قند خون در محدوده مورد نظر می تواند روند نوروپاتی محیطی را به تاخیر بیندازد و حتی می تواند بهبودی در علائمی که دارید نیز ایجاد کند. با کنترل دقیق خون می توانید خطر نوروپاتی دیابتی را تا 60% کاهش دهید.

برای کنترل دقیق قند خون، اهداف تان باید شامل موارد زیر باشد:

• قند خون قبل از غذا 70 تا 130 mg/dl
• قند خون دو ساعت بعد از غذا کمتر از 180 mg/dl
• هموگلوبین A1C، شاخص قند خون چند ماه گذشته تان کمتر از 7%

A1C مقداری از قند است که به هموگلوبین (ماده ای که اکسیژن را داخل گلبول های قرمز خون حمل می کند) متصل می شود. هرچه میانگین قند خون تان طی 2 تا 3 ماه گذشته بیشتر باشد، میزان A1C شما نیز بیشتر خواهد بود. افرادی که دیابت ندارند، A1C آها بین 6-4% است.

برای کمک کردن به کند شدن آسیب عصبی:

• توصیه های پزشک تان را برای مراقبت صحیح پاهایتان دنبال کنید.
• فشارخون تان را کنترل کنید.
• رژیم غذایی سالمی داشته با شید.
• فعالیت فیزیکی داشته باشید.
• وزن خود را متناسب نگاه دارید.
• سیگار نکشید.
• الکل ننوشید.

رهایی از درد
داروهای زیاد برای رهایی از درد استفاده شده است، ولی برای همه ی افراد موثر نبوده است و عوارض جانبی آنها در برابر فوایدشان مقابله می کند. روش های جایگزینی اعم از کرم کپسای سین (درست شده از فلفل تند) و طب سوزنی برای رهایی از درد وجود دارد.پزشکان اغلب از این روش ها به همراه داروها استفاده می کنند، ولی گاهی به تنهایی نیز موثر هستند.

روش هایی که برای رهایی از درد استفاده می شوند شامل موارد زیر می باشند:

• داروهای ضد غش. اگرچه داروهایی مثل گاباپنتین، پرگابالین و کاربامازپین برای درمان اختلالات بیهوشی (مثل صرع) استفاده می شوند، داروهایی نیز برای درد عصبی تجویز می شوند. عوارض جانبی مثل خواب آلودگی، گیجی و تورم را نیز ممکن است به همراه داشته باشند.

• ضد افسردگی ها. داروهای سه حلقوی ضد افسردگی، مثل آمی تریپتیلین، نور تریپتیلین، دسی پرامین و ایمی پرامین، ممکن است در تسکین علائم خفیف تا متوسط با تداخل در پروسه های شیمیایی مغزتان که سبب درد می شوند ایفای نقش کند، ولی عوارض جانبی اعم از خشکی دهان، عرق کردن و گیجی نیزدارند. برای بعضی از افراد ضد افسردگی هایی مثل سروتونین و بازدارنده ی بازجذب نوراپی نفرین مثل دلوکستین می تواند درد را با عوارض جانبی کمتر تسکین دهد. عوارض جانبی محتمل این داروها تهوع، خواب آلودگی، گیجی، کاهش اشتها و یبوست هستند.

• پک لیدوکائین. این پک شامل لیدوکائین بی حس کننده موضعی می باشد.به محلی که درد شدیدی دارد آن را می مالید. معمولاً عارضه جانبی ندارد ولی در بعضی افراد خارش ایجاد می کند.

• مخدرها. مسکن های مخدر مثل ترامادول  یا اکسی کودون ممکن است برای بهبود درد استفاده شود. اگرچه این گروه از داروها ممکن است عوارض جانبی جدی ای بوجود بیاورد، مثل اعتیاد، یبوست، سردرد، که استفاده طولانی مدت از انها را به دنبال میاورد. اداره کل غذا و دارو اخیرا هشدارهایی در مورد ترامادول منتشر کرده که شامل ریسک بیهوشی و خودکنترل برای افراد دارای سابقه ی بیماری روانی و مستعد به اعتیاد می باشد.

درمان عوارض نوروپاتی دیابتی

• مشکلات مجاری ادراری. داروهای ضد اسپاسم، تکنیک های رفتاری مثل ادرار کردن به موقع و وسایلی مثل شیاف (حلقه هایی که درون واژن برای جلوگیری از تراوش ادرار، جایگذاری می شود) برای کمک به کنترل ادرار استفاده می شوند. ترکیبی از روش ها، موثرتر خواهند بود.

• مشکلات گوارشی. گاستروپارازی معمولاً با کمتر غذا خوردن ولی افزایش تعداد وعده ها، کاهش فیبر و چربی رژیم و برای بسیاری از افراد خوردن سوپ های غنی شده بهتر می شود. اسهال، یبوست و تهوع با تغییرات عادت غذایی و دارو درمانی بهبود می یابد.

• افت فشارخون هنگام ایستان (فشارخون ارتواستاتیک). با تغییر سبک زندگی کاملاً قابل کنترل است مثل پرهیز از الکل، نوشیدن فراوان آب و آهسته برخاستن. پزشک تان ممکن است کمربند شکمی، نیز توصیه کند.

• اختلال عملکرد جنسی. سیلدنافیل، تادالافیل و واردنافیل می تواند باعث بهبود عملکرد جنسی در بعضی از مردها شود، ولی برای همه موثر نیستند. وقتی که داروها اثر نگذارند، بیشتر مردها به دستگاه های وکیوم روی می آورند. خانم ها نیز از لوبریکنت های واژینال بهره می برند.

با راهکارهای ذیل خطر نوروپاتی دیابتی را کاهش میدهد:

• فشارخون تان را کنترل کنید. افراد دیابتیک بیشتر مستعد فشارخون بالا هستند. داشتن فشارخون بالا و دیابت هر دو با هم خطر عوارض را بیشتر می کند چون هر دو باعث آسیب عروق خونی و کاهش جریان خون می شوند. انجمن دیابت آمریکا توصیه می کند فشارخون را کمتر از 13/8 میلی متر جیوه نگاه دارید.

• رژیم غذایی سالمی داشته باشید. غذاهای سالم و متنوعی بخورید (خصوص میوه ها، سبزیجات و غلات کامل) و وعده های کوچک برای نگاه داشتن تناسب وزن تان.

• هر روز فعال باشید. علاوه بر داشتن وزنی متناسب، فعالیت روزانه از قلب تان محافظت می کند و جریان خون تان را تقویت می کند. همچنین قند خون و فشار خون تان را نیز کنترل می کند.

انجمن دیابت امریکا 30 دقیقه ورزش متوسط حداقل 5 بار در هفته را توصیه می کند. اگر شما نوروپاتی شدید یا بی حسی در پاهایتان داشته باشید، پزشک تان ورزش هایی را توصیه می کند که وزن تان را کم نکنند مثل شنا یا دوچرخه سواری.

• سیگار نکشید. اگر دیابت دارید و از هر نوعی از تنباکو استفاده می کنید بیشتر مستعد به مرگ ناشی از حمله قلبی و سکته هستید. و بیشتر دچار مشکلات گردش خون در پاها می شوید.

درمان های جایگزین:

روش های جایگزین دیگری برای تسکین درد نوروپاتی دیابتی وجود دارد، اعم از:

• کپسایسین. وقتی به پوست مالیده می شود، کرم کپسایسین، باعث کاهش حس درد در بعضی افراد می شود. عوارض جانبی: احساس سوزش و ناراحتی پوستی.
• آلفالیپوئیک اسید. یک آنتی اکسیدان قوی در غذا و موثر در تسکین علائم نوروپاتی محیطی می باشد.
• طب سوزنی. در بهبود درد نوروپاتی نقش دارد و بدون عارضه است. به خاطر داشته باشید که با این روش به سرعت خوب نمی شوید و به بیش از یک جلسه احتیاج دارید.
• بیوفیدبک. طی این روش با یک ابزار خاص به شما آموزش داده می شود تا چگونه پاسخ های طبیعی بدن تان را برای کاهش درد کنترل کنید.

حمایت و پشتیبانی:
زندگی کردن با نوروپاتی دیابتی سخت و ناامید کننده است چون معمولاً علائم ظاهری ندارد و برای دیگر افراد مشکل است تا شرایط شما را درک کنند. بعضی افراد گروه های حمایتی را نیز ترجیح می دهند چون با افرادی هم کلام می شوند که کاملاً شرایط آنها را درک می کنند.

شما می توانید با کنترل صحیح قند خون، مراقبت از پاها و پیگیری یک سبک زندگی سالم از نوروپاتی و عوارضش جلوگیری کنید یا آن را به تاخیر بیندازید.

کنترل قند خون
کنترل به دقت سطح قند خون و دوز انسولین دریافتی بسیار مهم است. ثبات قند خون مهم است چون تغییرات در سطح قند خون می تواند به آسیب عصبی شتاب دهد. بهترین محدوده برای این منظور mg/dl 70-130 قبل از غذا و A1C کمتر از 7% است. افراد دیابتی با قند خون نرمال باید تست A1C حداقل 2 بار در سال بدهند.

مراقبت از پا
مشکلات پاها مثل زخمی که خوب نشود و حتی قطع عضو، از عوارض معمول نوروپاتی دیابتی است. ولی همه این ها با چک کردن در هر ویزیت دکتر و مراقبت در منزل قابل پیشگیری است.

برای محافظت از پاهایتان:

• پاهایتان را هر روز چک کنید. اگر نمی توانید بعضی جاهایی از پایتان را ببینید، از یک آینه یا یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان کمک بگیرید. مراقب تاول، بریدگی، کبودی، ترک پوست و قرمزی و ورم باشید.

• پاهایتان را تمیز و خشک نگاه دارید. پاهایتان را هر روز با آب ولرم بشویید. اگر پایتان دما را حس نمی کند، دمای آب را با یک لیف حمام در جای حساس بدنتان مثل گردن یا مچ دست بسنجید. پایتان و بین انگشتانتان را کامل خشک کنید. سپس پوستتان را برای جلوگیری از ترک خوردن چرب نمایید. بین انگشتان پایتان لوسیون نزنید اگر چه این کار می تواند باعث رشد قارچ شود.

• ناخن های پایتان را به دقت بگیرید. آنها را بگونه ای کوتاه کنید که لبه تیز نداشته باشند.

• جوراب های تمیز و خشک بپوشید. جوراب های نخی که کش سفت نداشته باشد، پا کنید.

• کفش های محکم و سایز پایتان بپوشید. بهترین موقع خریدن کفش، اواخر روز زمانی که پایتان بیشتر متورم شده بگیرید تا مطمئن شوید که تنگتان نیست.

اگر این مشکلات رخ داد، به یک متخصص پا برای جلوگیری از جدی تر شدن شرایط مراجعه کنید. حتی زخم های کوچک اگر درمان نشود می تواند به سرعت به عفونت های شدید تبدیل شود. کفش های مناسب ممکن است گران باشد. طوری برنامه ریزی کنید که سالی حداقل یک جفت بتوانید بخرید. برای اطلاعات بیشتر به پزشک تان مراجعه کنید.