درمان جهت بیماری نقرس، معمولاً شامل موارد دارویی می‌شود. اینکه چه نوع داروهایی برای شما انتخاب می‌گردد، به حال و سلامت شما در حال حاضر و آنچه که ترجیح می‌دهید، بستگی خواهد داشت. داروهای مربوط به نقرس می‌تواند جهت درمان حملات حاد نقرسی و جلوگیری از حملات مجدد آینده استفاده شود و منجر به کاهش احتمال خطر عوارض ناشی از بیماری نقرس، مانند ایجاد توفی از رسوب کریستال‌های اورات، پیشگیری کند.
داروهایی که جهت درمان حملات نقرسی استفاده می‌شود:
داروهایی که جهت درمان حملات حاد نقرسی و جلوگیری از حملات مجدد آن در آینده استفاده می‌شود، عبارتند از:
- داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی (NSAIDs): ممکن است این داروها التهاب و درد را در افراد مبتلا به نقرس کنترل سازد. این احتمال وجود دارد که پزشک شما دوز بالایی از دارو را جهت متوقف ساختن یک حمله حاد، تجویز نماید و در ادامه با یک دوز پایین‌تر روزانه، جهت جلوگیری از حملات مجدد، آن را ادامه دهد. NSAIDs شامل گزینه‌های بدون نسخه پزشک، مثل ایبوپروفن (آلویل، موترین، و ...) و ناپروکسن (آلیو و ...) و نیز گزینه‌های قوی‌تر آن، مثل ایندومتاسین (ایندوسین)، می‌باشد. NSAIDs احتمال خطر دردهای شکمی، خونریزی و زخم‌های معده را با خود به همراه دارند.
- کلشی سین: اگر قادر به مصرف داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی نیستید، ممکن است پزشکتان کلشی سین (Colcrys) را برای شما توصیه نماید، نوعی از تسکین‌دهنده‌های درد، که به طور موثری درد ناشی از بیماری نقرس را کاهش می‌دهند، به‌خصوص درست بعد از ظاهر شدن علائم و نشانه‌های آن. هرچند در بیشتر موارد، تاثیر داروها با عوارض جانبی غیرقابل تحملی مثل تهوع، استفراغ، و اسهال خنثی می‌گردد. پس از برطرف شدن حمله حاد نقرسی، این احتمال وجود دارد که پزشکتان دوز پایین‌تری از کلشی سین را به صورت روزانه جهت جلوگیری از حملات مجدد تجویز نماید.
- کورتیکواستروئیدها: داروهای کورتیکواستروئید، مثل پردنیزون، ممکن است التهاب و درد ناشی از نقرس را کنترل نماید. ممکن است کورتیکواستروئیدها به شکل قرص تهیه شوند و یا به داخل مفصل شما تزریق گردند. ممکن است پزشکتان داروی کورتیکواستروئید را در همان جلسه‌ای که آزمایش مایع مفصلی را انجام می‌دهید، تزریق کند. عموماً، کورتیکواستروئیدها، برای افرادی به کار می‌رود که نمی‌توانند از داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی و یا کول‌شی‌سین استفاده کنند.
ممکن است اثرات و عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها، شامل نازک شدن استخوان‌ها، کاهش التیام زخم‌ها و کاهش توانایی در مقابله با عفونت باشند. جهت کاهش احتمال خطر بروز این عوارض جانبی، پزشک سعی خواهد کرد در مورد کورتیکواستروئیدها، پایینترین دوز ممکن که علائم و نشانه‌های شما را کنترل می‌کند انتخاب کند و آنها را برای کوتاه‌ترین زمان ممکن تجویز نماید.
داروهایی که برای پیشگیری از عوارض نقرس به کار می‌رود:
اگر شما چندین حمله نقرسی را در هر سال تجربه می‌کنید، یا اگر حملات مکرر نقرسی نداشته، اما این حملات دردناک می‌باشند، این امکان وجود دارد که پزشکتان جهت کاهش احتمال خطر بروز عوارض مرتبط با نقرس، توصیه به استفاده از یکسری داروها بنماید.
گزینه‌های دارویی شامل موارد زیر است:
- داروهایی که تولید اسیداوریک را متوقف می‌سازد: داروهایی که بازدارنده‌های گزانتین اکسیداز نامیده می‌شوند، شامل آلوپورینول (آلوپریم، لوپورین، زایلوپریم) و febuxostat مقدار اسید اوریکی را که بدن شما می‌سازد، محدود می‌نماید. همین امر باعث می‌شود سطح اسیداوریک خون شما پایین آمده و احتمال خطر ابتلاء به نقرس کاهش پیدا کند. عوارض جانبی آلوپورینول شامل جوش‌های پوستی، و کاهش تعداد سلول‌های خونی است. عوارض جانبی febuxostat، شامل جوش‌های پوستی، تهوع و کاهش عملکرد کبدی است.
این احتمال وجود دارد که مصرف بازدارنده‌های گزانتین اکسیداز، قبل از اینکه حمله اخیر کاملاً برطرف شده باشد، باعث به وجود آمدن یک حمله حاد جدید گردند. استفاده از کول‌شی‌سین، در یک دوره کوتاه‌مدت و در دوز پایین، قبل از شروع بازدارنده‌های گزانتین اکسیداز، به طور قابل توجهی، این احتمال خطر را کاهش می‌دهد.
- داروهایی که دفع اسید اوریک را بیشتر می‌کند: پروبنسید (پروبالان)، توانایی کلیه‌های شما را در دفع اسیداوریک از بدنتان بالا می‌برد.
این امر می‌تواند سطح اسیداوریک را پایین آورده، و احتمال خطر ابتلاء به نقرس را کاهش دهد. اما سطح اسیداوریک در ادرار شما افزایش می‌یابد. عوارض جانبی شامل جوش‌های پوستی، دردشکم، و سنگ‌های کلیه است.
داروهای مرتبط