میگرن قابل درمان نیست اما پزشک می تواند در کنترل این بیماری به شما کمک کند.
داروهای مختلفی اختصاصاً برای درمان میگرن ساخته شده اند. علاوه بر این، برخی داروهای دیگری که برای درمان سایر بیماریها استفاده می شوند نیز می توانند در کاهش میگرن و پیشگیری از آن مؤثر باشند. داروهای مورد استفاده برای میگرن به دو دسته کلی تقسیم می شوند:
• داروهای مسکن. این داروها در طول حملات میگرنی مورد استفاده قرار می گیرند و برای از بین بردن علایمی که بروز کرده است طراحی شده اند.
• داروهای پیشگیری کننده. این داروها باید به طور منظم توسط بیماران مبتلا به میگرن مصرف شوند تا شدت و دفعات بروز حملات میگرنی را کاهش دهند.
انتخاب روش درمانی برای میگرن شما بستگی به شدت و میزان بروز سردردهای شما، شدت سردردها و سایر بیماری های شما خواهد داشت.
اگر شما در دوران بارداری یا شیردهی هستید، مصرف برخی داروها برای شما توصیه نمی شود. برخی داروها نیز در کودکان منع مصرف دارند. پزشکتان می تواند در انتخاب داروهای مناسب به شما کمک کند.
داروهای مسکن
به منظور اثربخشی بیشتر این داروها، شما باید به محض شروع علایم و نشانه های میگرن داروهای مسکن را مصرف کنید. این داروها می توانند کمک کنند که شما پس از مصرف آنها خواب راحتی را داشته باشید. این داروها عبارتند از:
• داروهای مسکن. آسپرین یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن می توانند در تسکین درد میگرن های خفیف مؤثر باشند. مصرف داروهای مسکن مانند استامینوفن نیز در این بیماران می تواند مفید واقع شود.
برخی داروها نیز اختصاصاً برای میگرن وارد بازار شده اند مانند داروی ترکیبی استامینوفن، آسپرین و کافئین (اگزدرین). این داروها نیز می توانند در کاهش درد میگرن های خفیف مؤثر باشند اما برای درمان میگرن شدید به تنهایی نمی توانند مؤثر باشند.
اگر به مدت طولانی و به مقدار زیاد از این داروها استفاده نمایید می توانند باعث عوارضی مانند خونریزی و زخم های دستگاه گوارش و سردرد ناشی از مصرف بیش از حد دارو شوند.
تجویز داروی مسکن اندومتاسین ممکن است سردرد میگرنی را کاهش دهد و در صورتی که شما حالت تهوع داشته باشید می تواند به شکل شیاف مورد استفاده قرار گیرد.
• تریپتان ها. بیشتر بیماران مبتلا به میگرن از تریپتان ها برای درمان سردردهای خود استفاده می کنند. این داروها با منقبض کردن عروق خونی در مغز و بلوکه کردن مسیرهای درد عمل می کنند.
تریپتان ها در کاهش درد و سایر علایم میگرن کاملاً مؤثر هستند.
این داروها شامل سوماتریپتان (Imitrex)، ریزاتریپتان (Maxalt)، آلموتریپتان (Axert)، ناراترپتان (Amerge)، زولمی تریپتان (Zomig)، فروواتریپتان (Frova) و التریپتان (Relpax) هستند. برخی از تریپتان ها علاوه بر قرص به شکل اسپری های استنشاقی و فرم های تزریقی نیز موجود هستند.
عوارض جانبی تریپتان ها شامل تهوع، سرگیجه، خواب آلودگی و ضعف عضلانی است. مصرف این داروها برای افرادی که در معرض خطر سکته و حمله قلبی هستند توصیه نمی شود. ترکیب یک قرص سوماتریپتان و ناپروکسن سدیم (Treximet) نسبت به استفاده از این قرص به تنهایی، اثربخشی بیشتری در کاهش علایم میگرن دارد.
• داروهای حاوی ارگوت. داروهای ترکیبی ارگوتامین و کافئین (Migergot و Cafergot) نسبت به تریپتان ها اثربخشی کمتری دارند. به نظر می رسد که این داروها در بیمارانی که سردردهای آنها بیش از 48 ساعت ادامه دارد مؤثرتر هستند.
ارگوتامین می تواند باعث تشدید حالت تهوع و استفراغ ناشی از میگرن شود و عوارض جانبی دیگری نیز دارد. همچنین می تواند باعث بروز سردردهای ناشی از مصرف بیش از حد دارو شود.
دی هیدروارگوتامین یکی از مشتقات این دسته از داروها می باشد که نسبت به ارگوتامین اثربخشی بیشتری داشته و عوارض جانبی کمتری دارد. این دارو به شکل های تزریقی یا اسپری وجود دارد. این دارو نسبت به ارگوتامین عوارض جانبی کمتری داشته و احتمال ایجاد سردردهای ناشی از مصرف بیش از حد دارو در اثر مصرف آن کمتر است.
• داروهای ضد تهوع. به دلیل اینکه میگرن اغلب با حالت تهوع همراه است که در برخی موارد با استفراغ و در برخی موارد بدون استفراغ خواهد بود، داروهای ضد تهوع برای این بیماران می تواند مفید باشد بنابراین معمولاً در این بیماران در کنار سایر داروها مورد استفاده قرار می گیرند. داروهای ضد تهوعی که معمولاً برای این بیماران تجویز می شوند شامل کلرپرومازین، متوکلوپرامین (Reglan) یا پروکلرپرازین (Compro) است.
• داروهای اپیوئیدی. داروهای اپیوئیدی حاوی مواد مخدر به ویژه کودئین در برخی موارد در بیمارانی که نمی توانند تریپتان ها یا داروهای حاوی ارگوت را مصرف کنند برای درمان سردردهای میگرنی مورد استفاده قرار می گیرند. این داروها به دلیل داشتن موارد مخدر خاصیت اعتیادآور دارند و معمولاً تنها به عنوان آخرین راه حل مورد استفاده قرار می گیرند.
• گلوکوکورتیکوئیدها (پردنیزون، دگزامتازون). برای بهبود درد در بیماران مبتلا به میگرن ممکن است از داروهای گلوکوکورتیکوئید نیز در کنار سایر داروها استفاده کرد. به دلیل خطر مسمومیت استروئیدی، از گلوکوکورتیکوئیدها به طور مکرر استفاده نمی شود.
داروهای پیشگیری کننده
اگر شما 4 بار یا بیشتر در یک ماه حملات شدید میگرن را داشته باشید، اگر حملات میگرن شما بیش از 12 ساعت طول بکشد، اگر داروهای مسکن اثری در کاهش سردردهایتان نداشته باشد یا اگر علایم و نشانه های میگرن شما شامل یک آئورای طولانی یا بی حسی و ضعف باشد، شما ممکن است نیاز به استفاده از درمان پیشگیری کننده داشته باشید.
داروهای پیشگیری کننده می توانند تعداد، شدت و زمان سردردهای میگرنی را کاهش دهند و ممکن است اثربخشی داروهای مسکن را که در زمان حملات میگرنی مصرف می شوند را نیز افزایش دهند.
پزشک شما ممکن است به شما توصیه کند که داروهای پیشگیری کننده را به صورت روزانه مصرف کنید یا حداقل زمانی که یک عامل محرک شروع حملات میگرنی مانند دوران قاعدگی را در پیش دارید از این داروها استفاده کنید.
در اغلب موارد، داروهای پیشگیری کننده به طور کامل سردردهای میگرنی را بهبود نمی دهند و برخی از این داروها نیز دارای عوارض جانبی خطرناکی هستند. اگر طب پیشگیری برای شما مفید بوده باشد و حملات میگرن شما به خوبی تحت کنترل قرار گرفته اند، پزشکتان ممکن است قطع تدریجی داروهایتان را به شما توصیه کند و سپس میزان بروز حملات میگرنیتان را مورد بررسی قرار دهد.
برای پیشگیری از حملات میگرنی یا کاهش دفعات این حملات با توصیه پزشک خود می توانید از داروهای زیر استفاده نمایید:
• داروهای قلب و عروق. بتابلوکرها که معمولاً برای درمان فشارخون بالا و بیماریهای شریان های کرونر قلب استفاده می شوند، ممکن است دفعات و شدت حملات میگرنی را کاهش دهند.
اثر بخشی بتابلوکرهای پروپرانولول، متوپرولول تارترات و تیمولول در پیشگیری از میگرن به اثبات رسیده است. سایر بتابلوکرها نیز در برخی موارد برای درمان میگرن مورد استفاده قرار می گیرند. ممکن است شما پس از گذشت چند هفته از مصرف این داروها نیز متوجه بهبود علایم خود نشوید.
اگر سن شما بالای 60 سال است، مصرف دخانیات دارید یا بیماری خاص قلبی عروقی دارید پزشکتان ممکن است به جای استفاده از بتابلوکرها داروهای جایگزین دیگری را به شما توصیه کند.
دسته دیگری از داروهای قلب و عروق (داروهای مهارکننده کانال های کلسیمی) که برای درمان فشارخون بالا و حفظ قطر طبیعی عروق خونی مورد استفاده قرار می گیرند نیز ممکن است در پیشگیری از میگرن و کاهش علایم آن مفید باشند. وراپامیل یک داروهای مهارکننده کانال کلسیمی است که می تواند برای این منظور مورد استفاده قرار گیرد.
علاوه بر این، داروی مهارکننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین لیزینوپریل نیز ممکن است در کاهش مدت و شدت حملات میگرنی مفید باشد. محققان از علت دقیق اثر این داروها در پیشگیری از حملات میگرنی آگاه نیستند.
• داروهای ضد افسردگی. برخی داروهای ضد افسردگی می توانند در پیشگیری از برخی سردردها مانند سردردهای میگرنی مفید باشند. داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای ممکن است در پیشگیری از میگرن مؤثر باشند. حتی افرادی که مبتلا به افسردگی نیستند نیز ممکن است از اثرات این داروها سود ببرند.
داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای می توانند از طریق اثر بر مقدار سروتونین و سایر مواد شیمیایی مغز، دفعات حملات میگرنی را کاهش دهند. آمی تریپتیلین تنها داروی ضدافسردگی سه حلقه ای است که برای پیشگیری از حملات میگرنی تأیید شده است. سایر داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای نیز در برخی موارد برای این منظور مورد استفاده قرار می گیرند زیرا این داروها ممکن است عوارض جانبی کمتری نسبت به آمی تریپتیلین داشته باشند.
این داروها می توانند باعث خشکی دهان، یبوست، افزایش وزن و سایر عوارض جانبی شوند.
اثربخشی دسته دیگری از داروهای ضدافسردگی به نام داروهای مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین در پیشگیری از سردردهای میگرنی تأیید نشده اند. با این حال مطالعات نشان داده اند که یکی از داروهای مهارکننده بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین به نام ونلافاکسین ممکن است در پیشگیری از میگرن مفید واقع شود.
• داروهای ضد صرع. برخی داروهای ضدصرع مانند والپروئات سدیم و توپیرامات نیز به نظر می رسد در کاهش دفعات سردردهای میگرنی مؤثر باشند.
با این وجود داروهای ضد صرع در دوزهای بالا می توانند عوارض جانبی داشته باشند. والپروئات سدیم ممکن است باعث حالت تهوع، لرزش و رعشه، افزایش وزن، ریزش مو و سرگیجه شود.
محصولات والپروئات نباید در خانم های باردار برای پیشگیری از سردردهای میگرنی مصرف شود. توپیرامات ممکن است باعث اسهال، حالت تهوع، افزایش وزن، اختلالات حافظه و مشکلات تمرکز شود.
• اونا بوتولینوم توکسین A (بوتاکس). تزریق اونا بوتولینوم توکسین A می تواند در درمان سردردهای مزمن میگرنی در بزرگسالان مفید باشد. در این روش داخل عضلات پیشانی و گردن تزریق انجام می گیرد. اگر این روش برای بیمار مفید باشد درمان معمولاً هر 12 هفته یک بار باید تکرار شود.
• داروهای مسکن. مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی به ویژه ناپروکسن می تواند به پیشگیری از میگرن و کاهش علایم آن کمک کند.
داروهای مرتبط