بعضی از مردم گاهی نشت و خروج مقدار جزئی ادرار را تجربه می کنند و بقیه خیلی اوقات لباس هایشان را خیس می کنند. انواع بی اختیاری اداراری شامل موارد زیر می شود:

•    بی اختیاری استرسی (ناشی از فشار): ادرار وقتی نشت می کند که شما روی مثانه خود با سرفه، عطسه، خندیدن، ورزش کردن یا بلندکردن چیزهای سنگین، فشار وارد می کنید.

•    بی اختیاری فوری: شما نیاز ناگهانی و فوری به دفع ادرار دارید و به دنبال آن خروج غیرارادی ادرار صورت می گیرد. شما ممکن است لازم باشد که به کرات مثلاً در تمام طول شب، دفع ادرار داشته باشید. بی اختیاری فوری ممکن است ناشی از یک عارضه کوچک مثل عفونت و یا یک عارضه جدی تر مثل اختلال عصبی یا دیابت باشد.

•    بی اختیاری سرریزی: شما چکیدن مکرر یا دائمی ادرار ناشی از عدم خالی شدن کامل مثانه را تجربه می کنید.

•    بی اختیاری عملکردی: اختلالی جسمی یا روانی مانع از حضور به موقع شما در توالت می شود. به عنوان مثال، اگر شما آرتروز شدید دارید، ممکن است نتوانید دکمه شلوارتان را به موقع باز کنید.

•    بی اختیاری مختلط: شما بیش از یک نوع از بی اختیاری های ادارای را تجربه می کنید.
 

بی اختیاری ادراری، یک بیماری نیست، بلکه یک علامت است. می تواند ناشی از عادات روزانه، عوارض پزشکی یا مشکلات جسمی باشد. یک ارزیابی کامل توسط پزشک می تواند به تشخیص آنچه که در پشت این بی اختیاری است به شما کمک کند.

بی اختیاری ادراری موقتی

برخی نوشیدنی ها، مواد غذایی و داروها می توانند به عنوان دیورتیک و مدر عمل کرده و سبب تحریک مثانه و افزایش حجم ادرار شوند:

•  الکل

•   کافئین

•   چای و قهوه بدون کافئین

•   نوشیدنی های گاز دار (دی اکسید کربن)

•   شیرین کننده های مصنوعی

•   شیره ذرت

•   غذاهای با ادویه، قند یا اسید زیاد، مخصوصاً مرکبات

•   داروهای قلبی و فشارخون، داروهای مسکن و داروهای آرام بخش (سست کننده) عضلات

•   دوز بالای ویتامین های B و C

همچنین بی اختیاری ادراری ممکن است ناشی از عارضه ای پزشکی باشد که به راحتی قابل درمان است، مثل:
•    عفونت مجرای ادراری: عفونت ها می توانند باعث سوزش مثانه، موجب دفع ادرار بسیار اورژانسی شما و گاهی اوقات بی اختیاری شوند. از دیگر علائم و نشانه های عفونت مجرای ادراری احساس سوزش در هنگام دفع ادرار با بوی عفونت است.

•    یبوست: رکتوم، نزدیک مثانه قرار گرفته است و بسیاری اعصاب مشترک دارند. مدفوع سفت و متراکم در رکتوم شما باعث بیش فعالی اعصاب و افزایش فراوانی ادرار می شود.

بی اختیاری ادراری دائمی

بی اختیاری ادراری همچنین می تواند یک عارضه مزمن ناشی از مشکلات فیزیکی یا تغییرات پایه ای باشد، شامل:
•    بارداری: تغییرات هورمونی و افزایش وزن رحم می تواند منجر به بی اختیاری استرسی (ناشی از فشار) گردد.

•    زایمان: زایمان واژینال (طبیعی) می تواند عضلات مورد نیاز برای کنترل مثانه را ضعیف کند و نیز به اعصاب مثانه و بافت حمایتی آسیب برساند، که منجر به افتادگی لگن می گردد. با این افتادگی لگن، مثانه، رحم، رکتوم یا روده کوچک نسبت به وضعیت معمول به سمت پایین تر فشار داده می شوند و به سمت واژن جلو می روند. این جلوآمدگی احتمالاً با بی اختیاری مرتبط است.

•    تغییرات ناشی از سن: پیر شدن عضله مثانه می تواند ظرفیت مثانه را برای ذخیره ادرار کاهش دهد.

•    یائسگی: پس از یائسگی، زنان استروژن کمتری تولید می کنند. استروژن هورمونی است که به حفظ سلامتی پوشش مثانه و مجرای ادراری کمک می کند. زوال این بافت ها می تواند باعث بدتر شدن بی اختیاری می شود.

•    خارج کردن رحم: در زنان، مثانه و رحم بوسیله تعداد زیادی از عضلات و رباط ها نگهداری می شوند. هر نوع عمل جراحی که سیستم تولید مثل زنان را درگیر کند مثل برداشتن رحم، ممکن است که عضلات حمایتی لگن را آسیب برساند که منجر به بی اختیاری ادراری می گردد.

•    پروستات بزرگ: بی اختیاری، مخصوصاً در مردان، ریشه در بزرگی غده پروستات دارد، وضعیتی که بعنوان پرسلولی پروستات خوش خیم شناخته شده است.

•    سرطان پروستات: در مردان، بی اختیاری استرسی یا بی اختیاری فوری می تواند مربوط به سرطان پروستات درمان نشده باشد. ولی اغلب اوقات، بی اختیاری ادراری یک عارضه جانبی درمان سرطان پروستات است.

•    انسداد: یک تومور در هرجایی در طول مجاری ادراری می تواند جریان طبیعی ادرار را مسدود کند که منجر به بی اختیاری سرریزی می گردد. سنگ های ادراری- توده های سخت و سنگی شکل که در مثانه تشکیل می شوند-، گاهی باعث نشت ادرار می شوند.

•    اختلالات عصبی: مولتیپل اسکلروزیس، بیماری پارکینسون، سکته، تومور مغزی  یا یک آسیب نخاعی می تواند با سیگنال های عصبی درگیر در کنترل مثانه تداخل کند، که باعث بی اختیاری ادراری می شود.
 

عواملی که خطر ایجاد بی اختیاری ادراری را افزایش می دهند، شامل:
•    جنسیت: احتمال ابتلای زنان به بی اختیاری استرسی بیشتر است. بارداری، زایمان، یائسگی و آناتومی طبیعی زنان از جمله دلیل این تفاوت ها محسوب می شود. اگرچه مردان با مشکلات غده پروستات، در خطر بالای ابتلا به بی اختیاری فوری و سرریزی هستند.

•    سن: با افزایش سن، عضلات مثانه و مجاری ادراری شما قسمتی از قدرت خود را از دست می دهند. تغییرات ناشی از سن توان مثانه شما را برای ذخیره کاهش و احتمال دفع ادرار غیر ارادی را افزایش می دهد.

•    داشتن اضافه وزن: اضافه وزن، فشار روی مثانه شما و عضلات اطراف آن را زیاد می کند، که باعث ضعیف شدن آنها شده و اجازه می دهد که هنگام سرفه یا عطسه کردن، ادرار شما نشت داشته باشد.

•    سایر بیماری ها: بیماری های عصبی یا دیابت ممکن است خطر بی اختیاری ادراری را افزایش دهند.
 

عوارض بی اختیاری ادراری مزمن شامل:
•    مشکلات پوستی: ممکن است خارش، عفونت های پوستی و زخم ها به دلیل داشتن رطوبت دائمی پوست ایجاد شود.

•    عفونت های مجاری ادراری: بی اختیاری ادراری خطر عفونت های پی در پی مجرای ادراری را افزایش می دهد.

•    اثرات شدید روی زندگی شخصی شما: بی اختیاری ادراری می تواند روی ارتباطات اجتماعی، کاری و شخصی شما اثر بگذارد.

اگر شما مبتلا به بی اختیاری ادراری هستید، بهتر است که پزشک خانوادگی خود را ببینید. یا ممکن است که به پزشک متخصص مجاری ادراری (اورولوژیست) مراجعه کنید. یا اگر خانم هستید، به یک پزشک متخصص زنان با بورد تخصصی در زمینه مشکلات مثانه و عملکرد ادراری (اوروژینکولوژیست) مراجعه فرمایید.

 آنچه شما می توانید انجام دهید
برای آماده شدن برای قرار ملاقاتتان، این موارد کمک می کنند:
•    آگاهی از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات، مثل محدود کردن رژیم غذایی تان.
•    یاداشت کردن علائم بیماری، شامل اینکه هرچند وقت یکبار دفع ادرار دارید، فعالیت شبانه مثانه و موارد ضمنی در مورد بی اختیاری ادراری.
•    تهیه یک لیست کامل از همه ی داروهایتان، ویتامین ها و مکمل های غذایی، شامل دوز و اینکه دارو را هر چند وقت یکبار مصرف می کنید.
•    از یکی از اقوام یا دوستانتان در مورد همراهی کردن شما خواهش کنید، برای کمک در به  یادآوردن آنچه پزشک به شما می گوید.
•    بردن یک دفتر یا یک وسیله الکترونیکی به همراه خود و استفاده برای یادداشت کردن اطلاعات مهم در طول ملاقات.
•    یاداشت کردن سؤالهایتان تا از پزشک بپرسید.

 سؤالات اساسی که می توانید از پزشک بپرسید
•    محتمل ترین دلیل علائم بیماری در من  چست؟
•    چه آزمایشاتی لازم است که انجام دهم ؟ آیا این آزمایشات آمادگی خاصی نیاز دارد؟
•    آیا بی اختیاری ادراری در من موقتی است؟
•    چه درمان هایی وجود دارد؟
•    آیا باید انتظار عوارض جانبی از درمان ها داشته باشم؟
•    آیا داروی جایگزین ژنریکی برای داروهایی که شما برای من تجویز کردید وجود دارد؟
•    من مسائل پزشکی دیگری هم دارم. چطور می توانم آنها را به بهترین نحو با هم مدیریت کنم؟

آنچه از پزشک خود انتطار دارید
احتمالاً پزشک شما تعدادی سؤال از شما می پرسد، مثل:
•    چه موقع برای اولین بار علائم بی اختیاری ادراری را تجربه کردید و این علائم چقدر شدید هستند؟
•    علائم شما مداوم است یا گاهاً ؟
•    فکر می کنید چه چیز هایی باعث بهتر یا بدتر شدن علائم شما می شود؟
•    چند وقت یکبار نیاز به به دفع ادرار دارید؟
•    چه موقع ادرار شما نشت می کند؟
•    آیا در مورد خالی کردن مثانه خود مشکلی دارید؟
•    آیا تا بحال متوجه وجود خون در ادرار خود شده اید؟
•    آیا سیگار می کشید؟
•    چند وقت یکبار الکل یا نوشیدنی های کافئین دار می نوشید؟
•    چند وقت یکبار غذاهای ادویه دار و تند، قندی یا اسیدی می خورید؟

ممکن است شما در مورد مطرح کردن بی اختیاری ادراری با پزشک خود راحت نباشید. ولی اگر بی اختیاری مکراراً اتفاق می افتد یا کیفیت زندگی شما را تحت تاثیر قرار داده، جستجو برای یافتن کمک پزشکی اهمیت دارد زیرا بی اختیاری ادراری ممکن است باعث:

   •   بروز عوارض جدی تر، ناشی از آن شود.

  •   باعث محدود کردن فعالیت ها و تعاملات اجتماعی شما شود.

  •  باعث افزایش خطر به زمین افتادن افراد سالمند، هنگام حرکت سریع به سمت توالت شود.

روش های تشخیصی:

تعیین اینکه شما مبتلا به کدامیک از انواع بی اختیاری ادراری هستید، دارای اهمیت است. اطلاع از آن در مورد تصمیمات درمانی کمک  می کند. احتمالاً پزشک شما با گرفتن یک تاریخچه ی کامل از شما و معاینه فیزیکی شروع می کند. ممکن است از شما خواسته شود حرکت ساده ای را که می تواند باعث ثابت کردن بی اختیاری ادراری شود انجام دهید: دهان خود را ببندید، بینی خود را بگیرید تا سوراخهای آن بسته شود و شدیداً نفس خود را بیرون دهید. سپس، پزشک شما احتمالاً به شما پیشنهاد می کند که:

•    آزمایش سنجش ادرار: نمونه ای از ادرار شما برای علائم عفونت، اثر خون یا سایر ناهنجاری بررسی می شود.

•    ثبت روزانه فعالیت مثانه: شما باید برای چند روز مقدار نوشیدنی خود و هنگامیکه دفع ادرار دارید، مقدار ادراری که تولید کرده اید و نیز اینکه آیا نیاز فوری برای دفع ادرار داشتید و تعداد دفعات رخ دادن بی اختیاری را ثبت کنید.

•    اندازه گیری PVR (باقیمانده پس از دفع): از شما خواسته می شود تا ادرار را داخل ظرفی که تولید ادرار را اندازه گیری می کند، دفع کنید. سپس پزشک شما، مقدار باقیمانده ی ادرار در مثانه شما را با استفاده از یک میل جراحی (کاتتر) یا تست اولتراسوند (فراصوتی) بررسی می کند. مقدار زیاد باقیمانده ادرار در مثانه ممکن است بدین معنا باشد که شما انسدادی در مجرای ادراری یا مشکلی در عضلات یا اعصاب مثانه دارید.

آزمایش های تخصصی

چنانچه اطلاعات بیشتری مورد نیاز باشد، ممکن است پزشک شما توصیه کند که:
•    آزمایش اورودینامیک: پزشک یا پرستار یک لوله کوچک (کاتتر) به داخل پیشابراه مثانه شما می برد تا مثانه را با آب پر کند. در این ضمن، یک مانیتور فشار، فشار داخل مثانه شما را اندازه گیری و ثبت می کند. این آزمایش کمک می کند تا نیروی مثانه و سلامتی اسفنتکر  ادراری را اندازه گیری کنیم و ابزار مهمی برای تشخیص نوع بی اختیاری ادراری شماست.

•   سیستوسکوپی: پزشک شما لوله ی بسیار باریکی با لنز (دوربین) بسیار کوچک وارد پیشابراه شما می کند. پزشک می تواند از طریق آن ناهنجاری های مجرای ادراری را شناسایی کند و شاید برطرف نماید.

•    سیستوگرام: پزشک شما یک کاتتر را به درون پیشابراه و مثانه شما وارد کرده و یک ماده ی رنگی خاص را تزریق می کند. هنگامی که ادرار را دفع می کنید و این مایع را خارج می کنید، عکس های گرفته شده از مثانه شما با اشعه X، به معلوم شدن مشکلات مجاری ادراری شما کمک می کند.

•    اولتراسوند (سونوگرافی) لگنی: مجاری ادراری و اندامهای تناسلی شما برای ناهنجاری ها بررسی می شود.

روش های درمانی:

درمان بی اختیاری ادراری به نوع بی اختیاری، شدت آن و دلایل ضمنی آن بستگی دارد. ممکن است ترکیبی از روش های درمانی مورد نیاز باشد. احتمالاً پزشک در ابتدا درمان هایی با حداقل تهاجم را توصیه می کند و بعد فقط در صورتیکه این تکنیک ها با شکست مواجه شوند. رو به سایر گزینه ها می آورد.

تکنیک های رفتاری

پزشک شما ممکن است این تکنیک ها را توصیه کند:
•    باز آموزی مثانه: ممکن است شما با این کار شروع کنید که سعی کنید هر وقت احساس نیاز فوری به دفع ادرار داشتید، 10 دقیقه آن را نگه دارید. هدف، افزایش زمان بین رفتن به توالت تا زمانیکه ادرار را دقع می کنید، می باشد که فقط هر 4-2 ساعت است.

•    دفع مجدد: برای کمک به یادگرفتن خالی کردن مثانه خود به صورت کامل تر و اجتناب از بی اختیاری سرریزی می باشد. دفع مجدد بدین معناست که دفع ادرار داشته باشید و سپس چند دقیقه صبر و دوباره سعی کنید.

•    دفع برنامه ریزی شده: منظور دفع ادرار به صورت هر 2 الی 4 ساعت یکبار بجای صبر کردن برای ایجاد نیاز به رفتن برای دفع، می باشد.

•    مدیریت رژیم غذایی و دریافت مایعات: تا کنترل مجدد مثانه تان را به دست آورید ممکن است نیاز باشد که مصرف الکل، کافئین یا غذاهای اسیدی را کاهش داده یا از آنها اجتناب کنید. کاهش مصرف مایعات، کاهش وزن یا افزایش فعالیت بدنی نیز می تواند به تشخیص مشکل کمک کند.

تمرینات ورزشی عضلات کف لگن

پزشکتان ممکن است توصیه کند که این تمرینات ورزشی را به طور مرتب برای تقویت عضلات کمک کننده به کنترل دفع ادرار انجام دهید. که به نام تمرینات ورزشی کِگِل (Kegel) هم شناخته می شوند. این تکنیک ها مخصوصاً در مورد بی اختیاری استرسی مؤثر است اما ممکن است به بی اختیاری فوری نیز کمک کند. برای انجام تمرینات ورزشی عضلات کف لگن، تصور کنید که می خواهید جلوی خروج ادرارتان را بگیرید، سپس:
 

•  عضلاتی را که برای جلوگیری از دفع ادرار استفاده می کنید، محکم و منقبض کرده و 5 ثانیه این انقباض را حفظ کرده و بعد برای 5 ثانیه رها کنید. (اگر خیلی برایتان مشکل است، با 2 ثانیه حفظ انقباض و 3 ثانیه رها کردن، شروع کنید.)

•   به تدریج انقباض را در هر بار برای 10 ثانیه حفظ کنید.

•   هدف، انجام 3 دوره از این تمرین در روز و در هربار  10 مرتبه انجام تمرین است.

برای کمک به شناخت عضلات صحیح و انقباض آنها، ممکن است پزشک به شما پیشنهاد  کند که با یک متخصص طب فیزیکی کارکرده یا تکنیک های بیوفیزیک را امتحان کنید.

تحریک الکتریکی

الکترودها بطور موقت به داخل رکتوم یا واژن وارد می شود تا عضلات کف لگنی را تحریک و تقویت نماید. تحریک الکتریکی ملایم و آهسته می تواند برای بی اختیاری استرسی و فوری مؤثر باشد، ولی ممکن است شما درمان های چندگانه، طی چند ماه را نیاز داشته باشید.

ابزارهای پزشکی

ابزارهایی که برای درمان زنان مبتلا به بی اختیاری طراحی شده اند، شامل موارد زیر می شوند:
•    تعبیه پیشابراهی: وسیله ای کوچک و تامپون شکل یکبار مصرف که پیش از یک فعالیت خاص مثل تنیس که می تواند باعث بی اختیاری شود، داخل پیشابراه قرار داده می شود. این تعبیه مثل یک درپوش عمل می کند که از نشت جلوگیری کرده و قبل از دفع ادرار برداشته می شود.

•    پساری (رحم بند): یک حلقه سفت است که در داخل واژن قرارگرفته و در تمام طول روز آن را دارید. این وسیله کمک می کند تا مثانه که نزدیک واژن قرارگرفته، را بالا نگه دارد و از نشت ادرار جلوگیری کند. درصورتیکه بی اختیاری ناشی از افتادگی مثانه یا رحم داشته باشید، پساری احتمالاً برای شما مفید است.

معالجات مداخله ای

معالجات مداخله ای که ممکن است به بی اختیاری کمک کند شامل موارد زیر می شود:
•    تزریق مواد حجم دهنده: یک ماده مصنوعی به داخل بافت های اطراف پیشابراه تزریق می شود. ماده حجم دهنده به مسدود شدن پیشابراه کمک کرده و نشت ادرار را کاهش می دهد. این روش معمولاً نسبت به روش های درمانی تهاجمی تر مثل عمل جراحی برای بی اختیاری استرسی، اثر بسیار کمتری دارد و معمولاً به طور مرتب نیاز به تکرار دارد.

•    سم بوتولینوم نوع A (بوتاکس): تزریق بوتاکس به عضله مثانه ممکن است برای افراد با مثانه بسیار فعال مفید باشد. بوتاکس معمولاً برای افرادی که سایر درمان های سطح اول برای آنها موفق نبوده تجویز می شود.

•    محرک های عصبی: وسیله ای مشابه دستگاه تنظیم کننده (Pacemaker) است که زیر پوست قرارداده می شود تا پالس های الکتریکی بدون درد را به اعصاب درگیر در کنترل مثانه (اعصاب خارجی) انتقال دهد. تحریک اعصاب خارجی می تواند بی اختیاری فوری را درصورت عدم تاثیر سایر درمان ها کنترل کند. این وسیله ممکن است زیر پوست کمر شما قرارداده شود و بطور مستقیم به اعصاب خارجی وصل گردد یا ممکن است پالس ها از طریق عصبی در قوزک پا به اعصاب خارجی انتقال یابد.
 

عمل جراحی

چنانچه سایر درمان ها مؤثر نبودند، چندین روش جراحی می تواند مشکلاتی را که منجر به بی اختیاری ادراری شده، درمان کند:
•    عمل جراحی قلاب: لایه های بافت بدن شما، مواد یا شبکه تور مانند مصنوعی، برای ایجاد یک قلاب لگنی دور پیشابراه شما و ناحیه ای از عضله ی ضخیم شده محل اتصال مثانه به پیشابراه (گردن مثانه)، استفاده می شود. این قلاب به بسته نگهداشتن پیشابراه، مخصوصاً هنگام سرفه یا عطسه کردن، کمک می کند. این روش برای درمان بی اختیاری استرسی استفاده می گردد.

•    تعلیق گردن مثانه: این روش جراحی برای ایجاد حمایت برای پیشابراه و گردن مثانه شما -منطقه ای با عضله ضخیم شده، محل اتصال به پیشابراه- طراحی شده است. این روش با ایجاد یک شکاف شکمی انجام می شود، بنابراین بیهوشی عمومی یا نخاعی صورت می گیرد.

•    جراحی افتادگی: در زنان با بی اختیاری مختلط و افتادگی لگن، جراحی احتمالاً شامل ترکیبی از روش قلاب و جراحی افتادگی است.

•    اسفنکتر ادراری مصنوعی: در مردان، یک حلقه ی کوچک پرشده با مایع اطراف گردن مثانه قرار داده می شود تا اسفنکتر ادراری را تا وقتی که شما برای دفع ادرار آماده هستید، بسته نگاه می دارد. برای دفع ادرار، پمپ تعبیه شده در زیر پوستتان را فشار داده که منجر به خالی شدن حلقه شده و اجازه می دهد که ادرار از مثانه شما جاری گردد. اسفنکترهای ادراری مصنوعی، مخصوصاً برای مردانی با بی اختیاری مرتبط با درمان سرطان پروستات یا غده پروستات بزرگ شده، مفید است.
 

لایه های جاذب و کاتترها

چنانچه درمان های پزشکی نتوانستند بطور کامل بی اختیاری شما را برطرف کنند، شما می توانید از محصولاتی که شما در زمینه نشت ادرار کمک می کند، استفاده کنید:

•    لایه ها و پوشش های محافظ: اکثر محصولات، حجیم تر از لباس زیر نرمال شما نیستند و امکان پوشیدن راحت آنها زیر لباس روزانه وجود دارد. مردانی که مشکلاتی در مورد چکیدن ادرار دارند می توانند از جمع کننده قطرات استفاده کنند (یک کیسه کوچک با لایه های جاذب که روی آلت تناسلی آنها پوشیده شده و با پوشیدن لباس زیر قالب تنشنان در جای خود نگه داشته می شود).

•    کاتتر: اگر شما به دلیل عدم تخلیه کامل مثانه ی خود، مبتلا به بی اختیاری هستید، ممکن است پزشک به شما توصیه کند که یاد بگیرید چگونه یک لوله نرم (کاتتر) را چند بار در روز به درون پیشابراه خود وارد کنید تا ادرار موجود در مثانه خود را تخلیه نمایید. آموزش هایی در مورد چگونگی تمیز کردن کاتتر برای استفاده مجدد بی خطر به شما داده خواهد شد.

• سونوگرافی (Ultrasound)‎
• سیستوسکوپی (Cystoscopy)‎

داروهایی که معمولاً برای درمان بی اختیاری استفاده می شود، شامل:
•    آنتی کولینرژیک ها: این داروها می توانند یک مثانه ی بسیار فعال را آرام کرده و برای بی اختیاری فوری مفید باشند. نمونه های این داروها شامل: اکسی بوتینین (دیتروپان XL)، تولترودین (دترول) داریفناسین (انابلکس)، فزوترودین (توویاز)، سولیفناسین ( وزیکار) و تروسپیوم (سانکچورا).

•    میرابگرون (میربتریک): برای درمان بی اختیاری فوری استفاده می شود. این دارو عضلات مثانه را شل کرده و می تواند مقدار ادراری را که مثانه شما توانایی نگهداری اش را دارد، افزایش دهد. همچنین ممکن است مقدار دفع ادرار شما را در هر بار افزایش دهد، که باعث کمک به تخلیه مثانه تان بصورت کاملتر می گردد.

•    مسدود کننده های آلفا: در مردان با بی اختیاری فوری یا سرریزی، این داروها عضلات گردن مثانه و فیبرهای عضلانی پروستات را شل کرده و تخلیه مثانه را آسان تر می نماید. مثال های این داروها شامل: تامسولوسین (فلوماکس)، آلفوزوسین (اوروکساترال)، سیلودوزین (راپافلو)، ترازوسین (هیترین) و دوکسازوسین (کاردورا) است.

•    استروژن موضعی: استفاده از دوز پایین استروژن موضعی به شکل کرم واژینال ممکن است به تون و جوانسازی مجدد بافت های ناحیه پیشابراه و واژینال کمک کرده و ممکن است بعضی علائم بی اختیاری را کاهش دهد.

• اکسی بوتینین (Oxybutynin)‎
• سولیفناسین (Solifenacin)‎

ممکن است مشکلات ناشی از نشت ادرار مستلزم این باشد که شما یک سری مراقبت های اضافی را برای پیشگیری از تحریک پوستی انجام دهید:

•   از یک لیف حمام برای تمیز کردن خود استفاده نمایید.

•   اجازه دهید تا پوستتان در معرض هوا خشک شود.

•   اجتناب از شست و شو و دوش گرفتن مکرر، زیرا باعث از بین رفتن لایه دفاعی طبیعی بدنتان در مقابل عفونت های مثانه می شود.

•   استفاده از یک کرم مثل ژل وازلین یا کره کاکائو، تا از پوست خود در مقابل ادرار محافظت کنید.

اگر بی اختیاری فوری یا بی اختیاری شبانه دارید، توالت را برای خود در دسترس تر کنید:

•   قالیچه ها و اسباب و وسائلی را که ممکن است حین رفتن به توالت به آنها برخورد کنید، جابجا کنید.

•   استفاده از یک چراغ شب خواب برای روشن کردن مسیر تا خطر به زمین افتادن را کاهش دهید.

اگر بی اختیاری عملکردی دارید ممکن است:

•   یک لایه جاذب مخصوص خواب در اطاق خواب خود داشته باشید.

•   یک صندلی توالت بلند نصب کنید.

•   درگاه حمام را عریض کنید.

درمان های جایگزین:

هیچ دارو درمانی جایگزین ثابت شده ای برای درمان بی اختیاری ادراری وجود ندارد. مطالعات پایلوت ابتدایی نشان داده است که طب سوزنی می تواند فواید کوتاه مدتی داشته باشد. ولی تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.

حمایت و پشتیبانی:

اگر شما درباره ی مشکل کنترل مثانه شرمنده هستید می بایست با پوشیدن لایه های جاذب، همراه داشتن لباس های اضافی و یا حتی اجتناب از بیرون رفتن، از عهده خودتان برآیید. اما درمان های مؤثری برای بی اختیاری ادراری وجود دارد. پرسش از پزشک درباره ی درمان اهمیت دارد. در این صورت شما درمسیر به دست آوردن مجدد یک زندگی فعال و مطمئن خواهید بود.

بی اختیاری ادراری همیشه قابل پیشگیری نیست. هرچند موارد زیر برای کمک به کاهش خطر ابتلاء مؤثر است:

•   حفظ وزن سالم

•   انجام تمرینات ورزشی عضلات کف لگن، مخصوصاً در دوران بارداری

•    اجتناب از محرک های مثانه مثل کافئین و غذاهای اسیدی

•   مصرف فیبر بیشتر که می تواند از یبوست به عنوان یکی از دلایل بی اختیاری ادراری، پیشگیری کند.