روش های تشخیصی:
عدم تشخیص صحیح COPD امری شایع است. معمولاً به افرادی که قبلاً سیگاری بوده اند گفته می شود که COPD دارند اما در واقع مبتلا به بیماری ریوی دیگری هستند که کمتر شایع است. بر عکس، بسیاری از افراد که واقعاً COPD دارند به درستی تشخیص داده نمی شوند، تا زمانی که بیماری پیشرفت کرده و مداخلات کمتر مؤثر واقع می شوند.
اگر علائم COPD دارید و پیش از این با محرک های ریوی مواجهه داشته اید (به ویژه دود سیگار) ممکن است پزشک انجام این آزمایشات را توصیه نماید:
• تست عملکردی ریه. اسپیرومتری رایج ترین تست عملکردی ریه است. در حین این تست، احتمالاً از شما خواسته می شود در یک لوله بزرگ متصل به اسپیرومتر بدمید. این دستگاه میزان هوایی را که ریه قادر است نگه دارد و نیز سرعتی که شما می توانید هوا را از ریه خارج کنید، اندازه گیری می کند. اسپیرومتری می تواند COPD را حتی پیش از بروز علائم بیماری تشخیص دهد. همچنین این تست می تواند برای پیگیری پیشرفت بیماری و پایش چگونگی اثر درمان بکار رود.
• عکس قفسه سینه با اشعه ایکس. عکس قفسه سینه می تواند آمفیزم را که یکی از علل عمده COPD است نشان دهد. همچنین اشعه ایکس می تواند سایر مشکلات ریوی یا نارسایی قلبی را رد کند.
• CT-scan. انجام CT-scan از ریه می تواند به تشخیص آمفیزم و تعیین اینکه آیا جراحی برای درمان COPD در شما مفید است یا خیر، کمک کند. همچنین CT-scan می تواند برای غربالگری سرطان ریه بکار رود که در مبتلایان به COPD شایع تر از افرادی است که سیگار می کشند اما COPD ندارند.
• آنالیز گازهای خون شریانی. این تست میزان اکسیژنی که ریه به داخل خون وارد کرده و کربن دی اکسیدی که بر میدارد، را اندازه گیری می کند.
روش های درمانی:
تشخیص COPD به معنای پایان زندگی نیست. برای تمام مراحل بیماری درمان های مؤثر در دسترس است که می تواند علائم را کنترل نماید، خطر عوارض بیشتر و بدتر شدن بیماری را کاهش دهد و توانایی داشتن زندگی فعال را افزایش دهد.
ترک سیگار
مؤثرترین گام در تمام انواع درمان COPD ترک تمام انواع دخانیات است. این تنها راه برای پیشگیری از وخیم شدن COPD است که نهایتاً می تواند توانایی تنفس را کاهش دهد. البته ترک سیگار راحت نیست. در صورتی که قبلاً برای ترک سیگار تلاش نموده اید و موفق نشدید، این عمل برای شما مأیوس کننده به نظر می رسد. درباره محصولات جایگزین نیکوتین و داروهایی که می تواند کمک کننده باشد و نیز چگونگی کنترل دوره های عود با پزشک خود صحبت نمایید. در صورت امکان، پرهیز از مواجهه غیر مستقیم با دود سیگار نیز پیشنهاد مناسبی است.
درمان های ریه
پزشکان معمولاً این درمان های اضافی را برای مبتلایان به COPD متوسط تا شدید تجویز می کنند.
• اکسیژن درمانی. اگر اکسیژن کافی در خون شما وجود نداشته باشد، ممکن است نیازمند مکمل یاری با اکسیژن شوید. چندین ابزار برای رساندن اکسیژن به ریه ها وجود دارد، از جمله: یونیت های سبک و قابل حمل که می توانید در زمان انجام کار یا رفتن در شهر استفاده نمایید. برخی مبتلایان به COPD تنها در زمان فعالیت یا در زمان خواب از اکسیژن استفاده می کنند. سایر افراد در تمام مواقع از اکسیژن استفاده می کنند. اکسیژن درمانی می تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشیده و تنها درمانی است که برای افزایش طول عمر در COPD تأیید شده است. درباره نیازها و گزینه های درمانی با پزشک خود صحبت کنید.
• برنامه بازتوانی ریوی. این برنامه معمولاً شامل ترکیبی از آموزش، برنامه های ورزشی، توصیه های تغذیه ای و مشاوره است. شما با تعدادی از متخصصین که برنامه های بازتوانی را به شما آموزش می دهند تا نیازهای شما رفع شود، کار خواهید کرد. بازتوانی ریوی می تواند دوره بستری در بیمارستان را کوتاه و توانایی انجام فعالیت های روزانه را افزایش دهد و کیفیت زندگی را بهبود بخشد. درباره ارجاع به این برنامه های با پزشکتان مشورت نمایید.
جراحی
جراحی یک گزینه درمانی برای افرادی است که مبتلا به برخی انواع شدید آمفیزم هستند و دارو درمانی به تنهایی کمک چندانی به آنها نمی کند:
• جراحی کاهش حجم ریه. در این نوع جراحی، جراح لبه های کوچک بافت آسیب دیده ریه را برمی دارد. این امر فضای بیشتری را در حفره سینه ایجاد می کند و لذا عملکرد بافت باقی مانده ریه و دیافراگم کاراتر می شود. این جراحی در برخی افراد می تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشیده و بقاء را افزایش می دهد.
• پیوند ریه. پیوند ریه می تواند یک گزینه درمانی برای افرادی باشد که دارای معیارهای خاصی هستند. پیوند می تواند توانایی تنفس و زندگی فعال را افزایش داده اما یک جراحی بزرگ است که خطرات چشمگیری از جمله پس زدن پیوند را در بر دارد و شما تا پایان عمر مجبور به مصرف داروهای سرکوب کننده ایمنی هستید.
روش های تشخیصی و درمانی