در ابتدا، آنفلوآنزا ممکن است مانند یک سرماخوردگی با آبریزش بینی، عطسه و گلو درد به نظر برسد. اما سرماخوردگی معمولاً به آرامی پیشرفت می کند، درحالیکه آنفلوآنزا به صورت ناگهانی بروز می کند.

علائم و نشانه های شایع آنفلوآنزا عبارتند از:
•    تب بیشتر از 38 درجه سانتیگراد
•    درد عضلات، به خصوص در پشت، دست ها و پاها
•    لرز و تعریق
•    سردرد
•    سرفه خشک
•    خستگی و ضعف
•    احتقان بینی
 

• از دست دادن بویایی (Loss of smell)‎
• تب (Fever)‎
• سردرد (Headache)‎

ویروس آنفلوآنزا از طریق هوا و زمانی که افراد مبتلا به عفونت عطسه و سرفه می کنند یا صحبت می کنند، منتقل می شود. ویروس ها می توانند مستقیماً وارد بدن شما شوند و یا از طریق یک شیء مانند تلفن یا کیبورد کامپیوتر به چشم ها، بینی یا دهان شما منتقل شوند.

ویروس های آنفلوآنزا به طور مداوم تغییر کرده و گونه های جدید تولید می شود. اگر شما در گذشته به آنفلوآنزا مبتلا شده باشید، بدن شما آنتی بادی هایی ساخته که می توانند با گونه های خاصی از ویروس مقابله نمایند. اگر ویروس های آنفلوآنزایی که در آینده به وجود می آیند، مشابه ویروس هایی باشند که شما قبلاً با آنها مواجه شده اید (از طریق ابتلا به بیماری یا توسط واکسیناسیون)، این آنتی بادی ها می توانند از عفونت پیشگیری کنند یا شدت آن را کاهش دهند. اما آنتی بادی های تولید شده در برابر ویروس های آنفلوآنزا که در گذشته شما با آنها مواجهه شده اید، نمی توانند شما را در برابر انواع جدید آنفلوآنزا محافظت کنند. تعدادی از انواع ویروس ها که از اپیدمی جهانی سال 1918 در انسان ظاهر شدند، سبب مرگ ده ها میلیون نفر شدند.
 

عواملی که ممکن است سبب افزایش خطر آنفلوانزا یا عوارض آن شوند، عبارتند از:

•   سن. آنفلوآنزای فصلی کودکان و افراد بالای 65 سال را هدف قرار می دهد. با این حال، همه گیری ویروس H1N1 در سال 2009، بیشتر در میان نوجوانان و بزرگسالان جوان مشاهد شد.

•   شغل. کارکنان مراقبت های بهداشتی و پرسنل مراقبت از کودکان به احتمال زیاد بیشتر با افراد مبتلا به آنفلوآنزا در تماس نزدیک هستند.

•   شرایط زندگی. افرادی که همراه با افراد دیگر به عنوان مثال در خانه سالمندان یا پادگان های نظامی زندگی می کنند، بیشتر در معرض خطر آنفلوآنزا قرار دارند.

•   ضعف سیستم ایمنی. درمان های سرطان، داروهای تجویز شده برای پیشگیری از رد عضو پیوندی، کورتیکواستروئیدها و داروهای ایدز می توانند سبب تضعیف سیستم ایمنی شوند. این امر سبب سهولت ابتلا به آنفلوآنزا شده و همچنین ممکن است خطر پیشرفت عوارض را افزایش دهد.

•   بیماری های مزمن. بیماری های مزمن مانند آسم، دیابت یا مشکلات قلبی ممکن است خطر عوارض آنفلوآنزا را افزایش دهند.

•   بارداری. در زنان باردار به خصوص در سه ماهه دوم و سوم بارداری احتمال بروز عوارض آنفلوآنزا بیشتر است.
 

اگر شما جوان و سالم هستید، آنفلوآنزای فصلی معمولاً جدی نیست. اگرچه ممکن است در هنگام ابتلا به این بیماری شما احساس ناخوشایندی داشته باشید. آنفلوآنزا معمولاً بدون داشتن اثرات ماندگار بهبود می یابد. اما در کودکان و بزرگسالان در معرض خطر ممکن است عوارضی بروز کند که عبارتند از:
•    پنومونی
•    برونشیت
•    عفونت سینوس
•    عفونت گوش

پنومونی شایع ترین و جدی ترین عارضه است. در بزرگسالان مسن و افراد مبتلا به بیماری های مزمن، پنومونی می تواند کشنده باشد. بهترین اقدام جهت محافظت خود، واکسیناسیون در برابر پنومونی پنوموکوک و آنفلوآنزا می باشد.
 

اگر شما علائم آنفلوآنزا را دارید و در معرض خطر عوارض ناشی از آن قرار دارید، فوراً به پزشک مراجعه کنید. دریافت داروهای ضد ویروس در 48 ساعت اول بروز علائم ممکن است سبب کاهش طول مدت بیماری شده و از بروز مشکلات جدی تر پیشگیری کند.

معمولاً، شما به چیزی بیشتر از استراحت و دریافت مایعات فراوان جهت درمان آنفلوآنزا نیاز ندارید. اما در برخی موارد، پزشک شما ممکن است داروی ضد ویروس مانند (Oseltamivir(Tamiflu یا (Zanamivir (Relenza برای شما تجویز کند. دریافت این داروها بلافاصله بعد از بروز علائم ممکن است سبب کوتاه شدن دوره بیماری و پیشگیری از عوارض جدی شود.

Oseltamivi یک داروی خوراکی است. Zanamivir استنشاقی است و نباید توسط هر فرد مبتلا به مشکلات تنفسی مانند آسم و مشکلات ریوی استفاده شود. عوارض جانبی ضدویروس ها تهوع و استفراغ است. Oseltamivir همچنین با هذیان و آسیب به خود در نوجوانان مرتبط است. برخی محققان توصیه می کنند که مطالعات بیشتر بر روی این داروها انجام شود. برخی از گونه های آنفلوآنزا به Oseltamivir و Amantadine مقاوم هستند.

• واکسن آنفلوآنزا (Influenza Vaccine)‎
• اسلتامیویر (Oseltamivir)‎
• زانامیویر (Zanamivir)‎

اقدامات زیر به کاهش علائم بیماری کمک می کند:
•    نوشیدن مایعات فراوان. با مصرف آب، آبمیوه و سوپ گرم از کم آبی بدن جلوگیری کنید. مایعات کافی بنوشید به طوریکه ادرار شما روشن یا زرد کم رنگ باشد.

•    استراحت. خواب کافی به سیستم ایمنی شما جهت مقابله با عفونت کمک می کند.

•    از مسکن استفاده کنید. از مسکن هایی مانند استامینوفن یا ایبوپروفن جهت مقابله با درد مرتبط با آنفلوآنزا استفاده نمایید. از آسپرین برای کودکان یا نوجوانان استفاده نکنید. زیرا ممکن است سبب بروز سندرم ری (Reye's syndrome) شود که یک بیماری نادر و بالقوه کشنده است.
 

مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری واکسیناسیون سالانه آنفلوآنزا را برای تمام آمریکایی های بالای 6 ماه توصیه می کند. واکسن آنفلوآنزای فصلی هر سال سبب محافظت در برابر سه ویروس آنفلوانزایی می شود که انتظار می رود در آن سال بیشتر شایع باشند. واکسن به طور معمول به صورت تزریقی یا به صورت اسپری بینی وجود دارد.

کنترل گسترش عفونت

واکسن آنفلوآنزا 100% موثر نیست. بنابراین مهم است که اقداماتی جهت کاهش گسترش عفونت انجام شود:

•    دست های خود را بشویید. شستن دست به صورت کامل و مکرر بهترین روش برای جلوگیری از بسیاری از عفونت های معمول است. دست های خود را برای حداقل 15 ثانیه بشویید. یا اگر صابون و آب در دسترس نیست از ضدعفونی کننده های الکلی دست استفاده کنید.

•    هنگام عطسه یا سرفه دهان و بینی خود را بپوشانید. برای جلوگیری از آلوده شدن دست های خود، داخل دستمال سرفه یا عطسه کنید.

•    از حضور در مکان های پرجمعیت اجتناب کنید. آنفلوآنزا به آسانی در مکان هایی که مردم جمع می شوند، منتقل می شود (مراکز نگهداری از کودکان، مدارس، ساختمان های اداری، تالارها و حمل و نقل عمومی). اجتناب از حضور در مکان های پرجمعیت در فصل اوج شیوع آنفلوآنزا سبب کاهش شانس ابتلا به آنفلوآنزا می شود.