روش های تشخیصی:
تشخیص آمبولی ریه به خصوص در افرادی که بیماری قلبی یا ریوی دارند می تواند دشوار باشد. به همین دلیل، پزشک ممکن است دستور انجام یک سری آزمایشات به منظور یافتن علت علائم شما را دهد. پزشک ممکن است درخواست انجام یک یا تعداد بیشتری از آزمایشات ذیل را دهد:
آزمایشات خون
ممکن است پزشک دستور انجام آزمایش خون برای ماده لخته حل شده که دیمر D نامیده می شود، دهد. میزان بالا نشان دهنده افزایش احتمال تشکیل لخته خون است. میزان دیمر D ممکن است در اثر سایر عوامل مانند جراحی نیز افزایش یابد.
علاوه براین، آزمایشات خون می تواند به منظور تشخیص اختلال ارثی در لخته شدن خون نیز انجام شود.
عکس برداری با اشعه X از قفسه سینه
این روش غیرتهاجمی تصاویری از قلب و ریه ها را بر روی فیلم نشان می دهد. اگرچه اشعه X نمی تواند آمبولی ریه را تشخیص دهد و ممکن است حتی با وجود ابتلا به آمبولی ریه تصویر طبیعی به نظر برسد، اما می تواند شرایطی که علائم بیماری را تقلید می کنند، رد کند.
اولتراسوند (سونوگرافی)
یک روش غیرتهاجمی که تحت عنوان اولتراسونوگرافی داپلکس نامیده می شود، از امواج صوتی با فرکانس بالا برای بررسی لخته های خون در وریدهای ران استفاده می کند. عدم وجود لخته خون احتمال DVT را کاهش می دهد. در صورت وجود لخته احتمالاً درمان به سرعت شروع می شود.
سی تی اسکن
سی تی (CT) اسکن معمولی اشعه های X را از زوایای مختلف دریافت کرده و سپس آنها را ترکیب کرده و تصاویری دو بعدی از ساختمان های داخلی بدن تشکیل می دهد.
در سی تی اسکن اسپیرال با چرخش اسکنر در اطراف بدن تصاویری سه بعدی ایجاد می شود. این نوع CT می تواند ناهنجاری های موجود در شریان های ریه را با دقت زیادی شناسایی کرده و همچنین نسبت به سی تی اسکن معمولی سریع تر است.
اسکن ریه وی/ کیو (V/Q lung scan)
این روش از مقدار کمی ماده رادیواکتیو برای مطالعه جریان هوا (تهویه) و جریان خون (پرفیوژن) در ریه ها استفاده می کند. برای بخش اول آزمون، شما مقدار کمی ماده رادیواکتیو را استنشاق می کنید. یک دوربین که توانایی تشخیص مواد رادیواکتیو را دارد، تصاویری از حرکت هوا در ریه های شما می گیرد. سپس مقدار کمی ماده رادیواکتیو به داخل ورید بازوی شما تزریق می شود و تصاویری از جریان خون در عروق خونی ریه ها گرفته می شود. مقایسه نتایج دو بخش آزمون به تشخیص بیماری کمک می کند.
آنژیوگرام ریوی
این آزمون یک تصویر آشکار از جریان خون در شریان های ریه فراهم می کند. این روش دقیق ترین روش جهت تشخیص آمبولی ریه است، اما به درجه بالایی از مهارت جهت انجام نیاز دارد و خطرات جدی بالقوه ای به همراه دارد. بنابراین این روش زمانی انجام می شود که سایر آزمایشات موفق به تشخیص قطعی بیماری نشده باشند.
در آنژیوگرام ریه، یه لوله انعطاف پذیر (کاتتر) به داخل یک ورید بزرگ (معمولاً در کشاله ران) وارد شده و به سمت شریان های ریه هدایت می شود و به کمک ماده حاجب عروق ریه بررسی می شوند.
یکی از عوارض این روش تغییر موقت در ریتم قلب است. علاوه براین، ماده حاجب ممکن است سبب آسیب کلیه در افرادی شود که عملکرد کلیه آنها کاهش یافته است.
ام آر آی (MRI)
MRI از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی برای ایجاد تصاویر دقیق از ساختمان های داخلی استفاده می کند. از آنجاکه MRI گران است، این روش معمولاً برای زنان باردار و افرادی که ممکن است کلیه های آنها توسط ماده حاجب آسیب ببیند، استفاده می شود.
روش های درمانی:
درمان سریع آمبولی ریه به منظور پیشگیری از بروز عوارض جدی یا مرگ ضروری است.
جراحی و سایر روش های درمانی
• حذف لخته. اگر لخته موجود در ریه بسیار بزرگ باشد، ممکن است پزشک از طریق یک لوله باریک و انعطاف پذیر (کاتتر) اقدام به برداشتن لخته کند.
• فیلتر ورید. این فیلتر مانع انتقال لخته خون به سمت ریه ها می شود. این روش معمولاً برای افرادی به کار می رود که نمی توانند داروهای ضد انعقاد دریافت کنند یا هنگامی استفاده می شود که داروهای ضد انعقاد به اندازه کافی یا به طور سریع عمل نمی کنند.
روش های تشخیصی و درمانی