پسوریازیس نوعی بیماری خودایمنی است که پوست و مفاصل را تحت تاثیر قرار می‌دهد. حدود 80 تا 90 درصد افراد مبتلا به پسوریازیس دارای پلاک پسوریازیس هستند. در این وضعیت سیستم ایمنی سیگنال‌های معیوبی می‌فرستد که سبب رشد بیش از حد سریع سلول‌های پوست می‌شود. هنگامی که سلول‌ها به سطح پوست رسیده و می‌میرند، ضایعاتی ضخیم و قرمز با پوسته‌های سفید نقره‌ای را تشکیل می‌دهند که پلاک نامیده می‌شود. این ضایعات معمولاً بر روی آرنج، کف دست، صورت، پوست سر، زانو، کمر و کف پا وجود دارند، اما می‌توانند بر دهان، ناخن، دستگاه تناسلی و سایر نقاط نیز اثر بگذارند. حدود 40 درصد افراد مبتلا به پسوریازیس به آرتریت پسوریازیس مبتلا می‌شوند. این بیماری سبب التهاب در مفاصل و بروز علائمی مشابه آرتریت می‌شود.
بیماران مبتلا به پسوریازیس مستعد ابتلا به سایر بیماری‌ها مانند دیابت نوع 2 هستند. در دیابت نوع 2 بدن قادر به استفاده موثر از انسولین نیست. انسولین هورمونی است که به تبدیل گلوکز یا قند به انرژی مورد نیاز سلول‌ها و کنترل قند خون کمک می‌کند.
به تازگی محققان گروهی از بیماران مبتلا به پسوریازیس و گروهی از افراد سالم را به مدت 4 سال مورد بررسی قرار دادند. با استفاده از معیار BSA که نشان‌دهنده درصدی از سطح بدن است که درگیر بیماری پسوریازیس می‌باشد، شدت بیماری مشخص شد.
نتایج نشان داد در بیمارانی که BSA حداکثر 2 درصد است احتمال بروز دیابت 21 درصد بالاتر می‌باشد. در بیمارانی که BSA حداقل 10 درصد است خطر ابتلا به دیابت 64 درصد بیشتر است. همچنین درصورتیکه BSA بیشتر از 10 درصد باشد به ازای هر 10 درصد افزایش BSA خطر ابتلا به دیابت 20 درصد افزایش می‌یابد.
به گفته محققان التهاب موجود در پسوریازیس سبب مقاومت به انسولین و ابتلا به دیابت می‌شود.
منبع:
Marilyn T. Wan et al. Journal of the American Academy of Dermatology 2017.
