یافته های حاصل از یک مطالعه در دانشکده پزشکی پنسیلوانیا نشان داد که مقادیر زیاد خونی برخی از اسیدهای آمینه و دیابت نوع 2 همبستگی معناداری با یکدیگر دارند. این مطالعه که با استفاده از مدل حیوانی و نمونه گیری از خون و عضله انسان انجام شد، به منظور ارزیابی سازوکارهای مقاومت به انسولین طرح ریزی شد. بیش از 20 میلیون آمریکایی به دیابت مبتلا هستند. اکثر آن ها درگیردیابت نوع 2 هستند و مقاومت به انسولین – عدم توانایی بدن برای پردازش مؤثر قند خون- جزئی از زندگی روزمره آن ها شده است. بنابراین، درک سازوکار بروز مقاومت به انسولین برای پیشگیری از بروز این بیماری مزمن بسیار حیاتی است. پژوهشگران در این مطالعه رابطه ای بین مقادیر زیاد برخی از اسیدهای آمینه خون و بروز دیابت نوع 2 را دریافتند. برای بسیاری از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مقاومت به انسولین یعنی وجود مقادیر زیاد انسولین در بدن بدون پاسخ کارآمدی برای جذب گلوکز از طرف سلول های بدن. دیابت نوع اغلب با افزایش تجمع چربی در بدن به ویژه اطراف سلول های عضلانی همراه است که موجب بروز مقاومت به انسولین می گردد. یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که شکستن اسیدهای امینه شاخه دار موجب افزایش فرآورده جانبی حاصل از این اسیدهای آمینه در خون و فعال سازی سلول های عروقی برای انتقال اسیدهای جرب به بافت عضلانی می شود. این شرایط موجب افزایش تجمع چربی در سلول های عضلانی و بروز مقاومت به انسولین می شود. مقاله مرتبط با این مطالعه در مجله Nature Medicine منتشر شد.
منبع:
The above post is reprinted from materials provided by University of Pennsylvania School of Medicine
