اخیراً مطالعات مروری بر سازوکارها، ارزیابی و مدیریت شکستگی استخوان در دیابت نوع 1 متمرکز شده اند. بر ای اساس توصیه های زیادی برای پایش های منظم خطر شکستگی شده است و مطالعات به ارزیابی نقش داروهای استئوپروز در بیماران دیابتی پرداخته اند. با وجود افزایش 6 برابری و بیشتر خطر ابتلا به شکستگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، داده های بسیار اندکی در زمینه سازوکار ارتباط بین دیابت و استخوان وجود دارد. بر این اساس، محققین در یک مطالعه مروری به اهمیت رابطه بین ابتلا به دیابت و افزایش خطر شکستگی استخوانی پرداختند. به بیان نویسندگان این مطالعه؛" اگرچه مطالعات زیادی برای کشف سازوکار بین دیابت و استخوان مورد نیاز است، باوجوداین محققین به تازگی بر رابطه پیچیده بین استخوان و این بیماری متمرکز شدند. بر اساس یافته ها نیاز به پایش های اولیه برای پیشگیری از بروز شکستگی در این دسته از بیماران بسیار حائز اهمیت است." افزایش خطر شکستگی در بیماران دیابت ی نوع 1 نه تنها به دلیل کاهش تراکم مواد معدنی استخوانی بلکه نوسانات کیفیت استخوانی نیز می باشد. مطالعات بالینی خاطر نشان کردند که فرآیند تولید استخوان همزمان و یا بدون افزایش بازجذب استخوانی در این دسته از بیماران مختل می شود. کمبود انسولین نیز یکی از سازوکارهای اصلی درگیر است که به همراه سایر نوسانات متابولیکی موجب تغییر کیفیت و نوسازی استخوانی می شود. به طور خلاصه در این مطالعه به مفاهیم زیر پرداخته شده است:
- اپیدمیولوژی خطر شکستگی در بیماران دیابتی
- مبنای کمی و ساختاری شکستگی استخوانی
- نوسازی استخوانی و فرآیندهای درپی کاهش توده استخوانی و جایگزینی
- سازوکارهای سلولی و مولکولی اختلالات استخوانی در بیماران دیابتی
- ارزیابی و مدیریت شکستگی استخوانی در بیماری دیابت نوع 1
یافته های حاصل از این مطالعه در European Journal of Endocrinology منتشر شد.
منبع:
Stephen Hough, et al. MECHANISMS IN ENDOCRINOLOGY: Mechanisms and Evaluation of Bone Fragility in Type 1 Diabetes Mellitus. European Journal of Endocrinology, 2015
