مطالعات گذشته نشان داده اند که افراد دارای چربی زیاد در ناحیه شکم نسبت به افرادی که چربی در نواحی دیگری از بدن تجمع یافته بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری قلبی قرار دارند.
در مطالعه حاضر محققان ارتباط بین تغییرات آناتومیک در چربی شکم (شامل حجم و چگالی) با عوامل خطر بیماری قلبی - عروقی را در طول یک دوره 6 ساله بررسی کردند. بدین منظور مقدار چربی تجمع یافته در شکم، محل و تراکم آن را در 1106 شرکت کننده با استفاده از سی تی اسکن ارزیابی کردند. متوسط سن شرکت کنندگان در مطالعه فوق 45 سال بود و 44 درصد آن ها زن بودند. چربی زیر جلدی (چربی زیر پوست) و چربی احشایی (چربی موجود در داخل حفره شکم) اندازه گیری شد. به طور متوسط در طی 6 سال پیگیری میزان چربی زیر جلدی 22 درصد و چربی داخل حفره شکمی 45 درصد افزایش یافت.
هر پوند افزایش چربی با ابتلا به پرفشاری خون، افزایش تری گلیسرید خون و سندرم متابولیک در ارتباط بود. حتی اگر افزایش هر دو نوع چربی با بروز یا تشدید عوامل خطر بیماری قلبی مرتبط بود، ارتباط بین چربی داخل حفره شکم در مقایسه با چربی زیر جلدی برجسته تر بود.
در افرادی که چربی داخل حفره شکمی آن ها بیشتر افزایش یافته بود عوامل خطر متابولیک شامل افزایش قند خون، افزایش تری گلیسرید و کاهش HDL (کلسترول خوب) به طور قابل توجه افزایش یافته بود. این ارتباطات بعد از تعدیل عوامل مخدوشگر مانند نمایه توده بدنی (BMI) و دور کمر همچنان پابرجا باقی ماند.
منبع:
Association of Changes in Abdominal Fat Quantity and Quality With Incident Cardiovascular Disease Risk Factors. JACC, September 2016
