بر اساس نتایج یک مطالعه جدید نشان داده شد که چاقی و به ویژه محیط زیاد دور کمر می تواند به عنوان عوامل خطر ابتلا به بیماری انسداد ریوی در نظر گرفته شود. چربی زیاد محیط دور کمر و نیز عدم تحرک و نداشتن فعالیت بدنی با پیشرفت بیماری در مبتلایان به بیماری انسداد ریوی همبستگی دارد، با وجود این به خوبی روشن نشده است که آیا این عوامل با بروز بیماری نیز مرتبط هستند. نتایج این مطالعه در CMAJ (Canadian Medical Association Journal) به چاپ رسید. در این پژوهش، محققین آلمانی و ایالات متحده به ارزیابی ارتباط بین محیط دور کمر، محیط دور باسن، شاخص توده بدنی و میزان فعالیت بدنی در افرادی که به تازگی به بیماری انسداد ریوی مبتلا شده بودند، پرداختند. آن ها داده های مربوط به 13279 فرد را در دامنه سنی 50 تا 70 و بدون ابتلا به بیماری انسداد ریوی، سرطان یا بیماری قلبی در شروع پژوهش ( 1995) جمع آوری کردند، در طی 10 سال پیگیری حدود 3648 فرد به بیماری انسداد ریوی مبتلا شدند. خطر ابتلا به بیماری انسداد ریوی در افراد با محیط دور کمر بالا ( 110 سانتی متر در زنان و 118 سانتی متر در مردان) در حدود 72 درصد بیشتر است. به بیان نویسنده مسئول این مقاله، " ما در این پژوهش دریافتیم که بین چربی دور شکم و ابتلا به بیماری انسداد ریوی در مقایسه با چربی کل بدن ارتباط مثبت قوی تری وجود دارد، به بیان دقیق تر، اضافه وزن و محیط زیاد دور کمر در کنار یکدیگر دو عامل خطر ابتلا به بیماری انسداد ریوی بشمار می روند."
منبع:
Gundula Behrens, et al. Body size and physical activity in relation to incidence of chronic obstructive pulmonary disease. CMAJ, July 2014
