یافته های حاصل از یک مطالعه در زمینه ساعت بیولوژیک نقش ژن های ساعت محیطی در سوخت و ساز چربی و پیری را تعیین کرد و بر اهداف توسعه دارویی در این زمینه تأکید نمود. در واقع، این مطالعه نشان داد که محدودیت کالریکی موجب پیشبرد بیان ژن های ساعت بیولوژیکی در بافت های محیطی کرم میوه شد. پژوهشگران دریافتند که محدودیت کالریکی که با کاهش مقادیر پروتئین رژیم غذایی القاء شد موجب افزایش دامنه ساعت زیستی و پیشبرد چرخه های شکستن چربی و سنتز آن شد. این بهبود در سوخت و ساز چربی می تواند یک سازوکار کلیدی است در توضیح این که به چه دلیل محدودیت کالریکی موجب افزایش طول عمر در چندین گونه می شود. به طور کلی، هنگامی که پژوهشگران عملکرد ساعت بیولوژیکی کرم ها را تغییر دادند باوجود مصرف غذای کم تر عمر بیشتری داشتند. به عبارت دیگر، با اختلال ساعت بیولوژیکی، یا به صورت عمومی یا در اثر نگهداری کرم ها در معرض نور دایم آن ها حساسیت خود را در زمینه تأثیرات مفید محدودیت کالریکی از دست دادند. به بیان نویسنده مسئول این مقاله، دکتر Pankaj Kapahi:"بیش از 15-10 درصد ژنوم تحت تأثیر ساعت بیولوژیکی قرار دارد، به ویژه ژن هایی که در ترمیم سلولی و سوخت و ساز درگیر هستند. هر سلولی در بدن دارای یک ساعت بیولوژیکی است و در بافت های محیطی، چربی، روده، کلیه و ... تحت تأثیر یک ساعت عمل می کند." یافته های حاصل از این مطالعه در مجله Cell Metabolism منتشر شد.
منبع:
Subhash D. Katewa, et al. Peripheral Circadian Clocks Mediate Dietary Restriction-Dependent Changes in Lifespan and Fat Metabolism in Drosophila. Cell Metabolism, 2015
