در مطالعه ای بیست فرد سالم اما مبتلا به چاقی به مدت 8 هفته از یک رژیم غذایی کم چرب پیروی کرده و به طور میانگین 13 درصد کاهش وزن داشتند. بعد از کاهش وزن اولیه، شرکت کنندگان وارد مرحله حفظ وزن به مدت 52 هفته شدند. این مرحله شامل ملاقات منظم با متخصص تغذیه بالینی در زمینه تغییر شیوه زندگی و بررسی تقویم غذایی بود. در موارد افزایش وزن، شرکت کنندگان باید تا دو وعده غذا را در هر روز با محصولات رژیمی کم کالری جایگزین می کردند. سطوح پلاسمایی پپتید شبه گلوکاگن 1 (GLP-1) و پپتید YY (PYY3-36) به عنوان مهارکننده های اشتها، گرلین به عنوان هورمون گرسنگی، پلی‌پپتید انسولین تروپیک وابسته به گلوکز (GIP) و گلوکاگن قبل از کاهش وزن، بعد از کاهش وزن و یکسال بعد از حفظ وزن اندازه گیری شدند.
نتایج نشان داد کاهش وزن به طور موفقیت آمیز تا 52 هفته حفظ می شود. میزان هورمون های مهارکننده اشتهای GLP-1 و پپتید YYنسبت به قبل از کاهش وزن افزایش یافت. گرلین بلافاصله بعد از کاهش وزن افزایش یافت اما یک سال بعد از کاهش وزن به میزان طبیعی بازگشت. در افراد چاق میزان هورمون GLP-1 پایین است. با کاهش وزن سطوح این هورمون و همچنین پپتید YY افزایش یافته و تا یک سال این افزایش سطوح باقی می ماند. درحقیقت این امر نشان می دهد که اگر افراد چاق بتوانند کاهش وزن انجام شده را برای یک سال حفظ کنند بدن این وزن را پذیرفته و وزن حفظ می شود.
منبع :
Eva Winning Iepsen, et al. Successful weight loss maintenance includes long-term increased meal responses of GLP-1 and PYY 3-36. European Journal of Endocrinology, 2016
