فعالیت بدنی خطر نارسایی قلبی را کاهش می دهد.

نارسایی قلبی زمانی رخ می دهد که قلب قادر به پمپ مقادیر کافی خون به منظور تامین اکسیژن مورد نیاز بدن نباشد. انواع مختلفی از نارسایی قلبی وجود دارد. نارسایی قلبی با کسر جهشی حفظ شده (HFpEF) یکی از این انواع است که علائم آن سفتی بطن چپ و کاهش توانایی آن برای استراحت بین انقباضات است. سفتی مرتبط با HFpEF بدین معناست که بطن قادر نیست با مقدار کافی خون پر شود و درنتیجه خون حاوی اکسیژن کمتری را به سراسر بدن پمپ می کند. فعالیت بدنی کم و نمایه توده بدنی (BMI) بالا خطر نارسایی قلبی را افزایش می دهد. 
در این مطالعه از اطلاعات 51541 نفر استفاده شد. هیچ کدام از افراد در ابتدای مطالعه به بیماری قلبی – عروقی مبتلا نبودند. در طی دوره پیگیری 3180 مورد نارسایی قلبی به وقوع پیوست. 
محققان مشاهده کردند شرکت کنندگان با فعالیت بدنی بیشتر اغلب مرد و سفید پوست بودند و سطح درآمد و تحصیلات بالاتری داشتند. همچنین کمتر احتمال داشت که سیگار بکشند، دیابت یا پرفشاری خون داشته باشند و یا چاق باشند. در مقابل، افراد با BMI بالاتر، جوان تر بودند، کمتر ورزش می کردند و شیوع عوامل خطر مرتبط با بیماری قلبی – عروقی در آن ها بیشتر بود.
4/39 درصد موارد نارسایی قلبی مربوط به HFpEF و 7/28 درصد مربوط به نارسایی قلبی با کسر جهشی کاهش یافته  (HFrEF) بود. در HFrEF عضله قلب ضعیف بوده و قادر به پمپ خون به طور مناسب نیست. 
فعالیت بدنی به میزان کم، برابر با میزان توصیه شده و بیشتر از میزان توصیه شده خطر نارسایی قلبی را به ترتیب 6، 11 و 22 درصد کاهش می داد.
در افراد مبتلا به HFpEF با فعالیت بدنی زیاد نسبت به بیمارانی که ورزش نمی کردند میزان خطر 19 درصد کاهش می یافت اما این ارتباط در افراد مبتلا به HFrEF مشاهده نشد. BMI  بالا نیز خطر نارسایی قلبی را افزایش می داد. اما اثر BMI بر روی HFpEF از اثر آن بر HFrEF بیشتر بود.
منبع:

Relationship Between Physical Activity, Body Mass Index, and Risk of Heart Failure. Journal of the American College of Cardiology, 2017.