یافته های حاصل از یک مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به پارکینسون که درجه بیماری آن ها ملایم تا متوسط است، در صورت پرداختن به پیاده روی سریع و به طور منظم می توانند از فواید فعالیت ورزشی بهره مند شوند. به بیان دقیق تر پرداختن به پیاده روی سریع در این بیماران موجب بهبود عملکرد حرکتی، روحیه، سفتی عضلانی و افزایش توانایی های شناختی در آن ها می گردد. این مطالعه بر روی 60 آزمودنی انجام شد. افراد روزانه 45 دقیقه و سه بار در هفته با شدت متوسط پیاده روی کردند. طول دوره پژوهش 6 ماه در نظر گرفته شد. قبل و پس از دوره پژوهش از آزمودنی ها تست سنجش ظرفیت هوازی، حافظه گرفته شد و میزان سفتی عضلانی و توانایی های شناختی آن ها نیز سنجیده شد. میانگین سرعت پیاده روی در آزمودنی ها 9/2 مایل در ساعت بود و آزمودنی ها با 47 درصد ضربان قلب ذخیره خود پیاده روی کردند. برای پایش شدت پیاده روی میزان ضربان قلب آزمودنی ها در طول پیاده روی کنترل شد. یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد که پیاده روی با شدت متوسط موجب بهبود 15درصدی خلق وخو، تمرکز شد، و علاوه بر این موجب کاهش 11 درصدی سفتی عضلانی گردید. بر این اساس محققین پیشنهاد کردند که آن دسته از بیماران مبتلا به درجه ملایم پارکینسون که به زوال عقلی دچار نشدند می توانند در هفته 150 دقیقه با شدت متوسط پیاده روی کنند تا از فواید فعالیت ورزشی بهره مند شوند و از پیشرفت بیماری شان پیشگیری شود.
منبع:
E. Y. Uc , et al. Phase I/II randomized trial of aerobic exercise in Parkinson disease in a community setting. Neurology, 2014.
