35% از جمعیت امریکا در گروه چاقی طبقه بندی می شوند لذا به نظر می رسد راهبردهای جدیدی در زمینه کاهش وزن مورد نیاز است. در حال حاضر مطالعه ای جدید پیشنهاد می کند که نصف یک آووکادو همراه وعده ناهار منجر به ایجاد حس سیری در افراد دچار اضافه وزن شده و ریزه خواری ها و حس نیاز به مصرف تنقلات را تا 5 ساعت پس از وعده اصلی کاهش می دهد. آووکادو میوه بومی مکزیک و آمریکای مرکزی است و معمولاً در تهیه سالاد از آن استفاده می شود؛ یک آووکادوی کامل حاوی تقریباً 250 کالری و 23 گرم چربی می باشد.
اگرچه محتوای چربی آووکادو بالا است اما به طور طبیعی شامل چربی های خوب می شود. یکی از بیشترین مقادیر چربی موجود در آن چربی غیراشباع مونو می باشد. مطالعات نشان داده اند که این نوع چربی می تواند سطوح کلسترول بد خون را کاهش داده و ریسک سکته و بیماری قلبی را نیز کاهش دهد.
مطالعه ای که به تازگی در مجله Nutrition Journal به چاپ رسیده است حاکی از آن است که آووکادو کمک به تنظیم سطوح قند خون می کند؛ یافته ای که پیامدهای مهمی برای مبتلایان به دیابت به همراه خواهد داشت.
محققین به بررسی 26 فرد سالم دچار اضافه وزن پرداختند. شرکت کنندگان صبحانه نرمال خود را خورده و سپس یکی از 3 نوع ناهار تعیین شده را دریافت کردند: یک ناهار استاندارد بدون آووکادو، یک ناهار حاوی آووکادو (آووکادو جایگزین مواد غذایی دیگر شد)، و یا یک ناهار استاندارد همراه با افزودن نصف یک آواکادو.
نتایج مطالعه آشکار ساختند که شرکت کنندگانی که همراه وعده ناهار خود نصف یک آووکادو را دریافت کرده بودند در مقایسه با افرادی که یک ناهار استاندارد بدون آووکادو داشتند، 40% میل کاهش یافته برای غذاخوردن در طول 3ساعت پس از ناهار را گزارش کردند؛ این میزان برا ی 5 ساعت بعدی 28% بود. همچنین گروهی که نصف یک آووکادو خورده بودند نیز درمقایسه با گروه بدون دریافت آووکادو ، 26% بیشتر حس سیری پس از ناهارشان داشتند.
به علاوه محققین بیان داشتند که اگرچه افزودن آووکادو به ناهار کالری و کربوهیدرات دریافتی شرکت کنندگان را افزایش می دهد ولی آن ها در مقایسه با گروه ناهار استاندار بدون آووکادو، هیچ افزایشی در سطوح قند خون شان نداشتند.
نکته عملی: نتایح حاکی از نقش بالقوه آووکادو در کنترل قند خون، کاهش مصرف غذایی و افزایش حس سیری می باشد. بنابراین به دلیل خواص مفید متعدد آووکادو، مصرف آن در برنامه سالم غذایی پیشنهاد می شود.
منبع: Nutrition Journal, 2013, 12, 155
