بیش از 70 میلیون نفردر دنیا دچار اختلالات رفتاری تغذیه هستند که از این عده حداقل50 هزار نفر به دلایل مستقیم ناشی از این بیماری جان خود را از دست می‌دهند. اختلالات رفتاری تغذیه بیشتر در زنان و در گروه سنی 12 تا 25 سالشیوع دارد.دو نوع از شایع‌ترین اختلالات رفتاری تغذیه "بولیمیا" و "انورکسیا" می باشند.در بیماری بولیمیا (پرخوری عصبی) فرد حجم زیادی از غذا را بدون تناسب با نیاز بدنش در مدت زمانکوتاهی مصرف می کند، بعد کارهایی می کند که غذا از بدنشان بیرون رود؛مانند اینکه خود را وادار به استفراغمی کند، یا از ملین استفاده می نماید.
در مطالعه ای که اخیرا در The American Journal of Clinical Nutritionبه چاپ رسیده است، احتمال تغییر در پپتیدهای مربوط به احساس سیری (پپتید شبه گلوکاگن-1 و پلی پپتید پانکراسی) در زنان مبتلا به بولیمیا مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه 21 زن مبتلا به بولیمیا و 17 زن سالم بعنوان گروه کنترل، مورد بررسی قرار گرفتند. بعد از گرسنگی که در طول شب داشتند و در طول میل کردن وعده های غذایی استاندارد، نمونه های خونی از شرکت کنندگان گرفته شد. ترشح پپتید شبه گلوکاگن-1 بعد از گرسنگی در طول شب و همچنین بعد ار صرف وعده غذایی اندازه گیری گردید. پلی پپتید پانکراسی و نیز انسولین و گلوکز بعنوان نشانگرهای هموستاز متابولیک بررسی شدند.
بررسی نتایج نشان داد، غلظت سرمی پپتید شبه گلوکاگن-1 و پلی پپتید پانکراسی بعد از گرسنگی که در طول شب داشتند و بعد از صرف وعده های غذایی، بطور معنا داری کمتر از گروه کنترل بود. همچنین پیک انسولین در گروه بولیمیک کمتر از گروه کنترل بود، در حالیکه غلظت گلوکز در سطح نرمال بود. کاهش ترشح پپتیدها احتمالا بدلیل سازگاری معده با وعده های غذایی بزرگ به منظور افزایش ظرفیت معده می باشد.
پپتید شبه گلوکاگن-1 و پلی پپتید پانکراسی هورمونهایی هستند که از دستگاه گوارش ترشح شده و دارای اثرات مهمی در بافتهای محیطی و سیستم عصبی مرکزی بویژه در تنظیم اشتها می باشند.
نکته عملی:با توجه به این مطالعه، در زنان مبتلا به پرخوری عصبی، ترشح پپتید شبه گلوکاگن-1 و پلی پپتید پانکراسی (هورمون های موثر در تنظیم اشتها) بطور غیرنرمال پایینتر می باشد. از آنجایی که کاهش ترشح این پپتیدهای مربوط به احساس سیری در حفظ رفتارهایناشی از پرخوری عصبی نقش دارند، توجه به آنها در کنترل راشتهایی عصبی حائز اهمیت می باشد
